Muhittin Alaca Şiirleri - Şair Muhittin ...

Ne destanlar kazıdık toprağına, taşına;
Egemenlik Bayramı’nı kolayca kazanmadık.
Ateş çemberinde kalmışken, tek başına;
Cephelerde şahlanıp, az tarihler yazmadık.

Nice canlar siper ettik kurşuna,

Öyle bir güne uyanalım ki;
Hasretin kırık kanatlı imgeleri,
Gül sevinçlerle dolsun.
Kalbime sığmayan özlemin,
Gözlerinin ışığında son bulsun.
Alev yumağı sarılışlarla, güneş tutulsun;

Bir senden vazgeçmem, bir de şiirden;
Seninle anlam bulur dizeler,
Hecem sensin, sözüm sen.
Yazılır methiyeler, gazeller,
Gözlerin olmazsa, kalem perişan.
Kelimeler vurgusuz, köksüz,

Gözlerinin alyansından güneşlerim doğar,
Gamzelerinden gizemli baharlar dökülür.
Nurefşan olur hazan, kasımpatıları yağar,
Zemheri ayında buzlarım sökülür;
Gözlerinin alyansından güneşlerim doğar.

Menekşeler ilkyaz defilesinde,
Sahile aşkla vuruyor dalgalar.
Katarlar geçiyor teker teker,
Pürneşe saksağanlar, kargalar.
Firari yaşanmışlıklarımızın dökümünü
Aylara vursak, ayrılık başı çeker.

Aynı kefeye konur mu hiç?
İçten yakanı nerde,
Çakma olanı nerde?
Gerçeği insanı düşürür derde.
Değişen dünya mı, ben miyim?
Yoksa gözüme inmiş de perde

Zaman ve mekân perdesi indi,
Mescid-i Haram’dan bir gece,
Nebiler Serveri, burağa bindi.
Mescid-i Aksa’ya varıp verdi selam,
Bekleyen peygamberlere oldu imam.

Sensizliği reva görme bana!
Kavuşmadan henüz tana,
Kurudu yaprağım döküldü yana.
Dikenine katlanan gül olabilsen!
Gülşenim sen olurdun, baharım sen.

Kuşlar, taşlar tesbihata dururken,
Neredeydin gönül, sen neredeydin?
Dallar bin bir çeşit meyve verirken,
Neredeydin gönül, sen neredeydin?
Gönül gözünü açıp bir görseydin!

Sensizlik kulunçlarıyla kıvranırken gece,
Gam ve hülyayla karılı uykum aralanır.
Gökte ay yorgun, solgun yıldızlar sıralanır;
İzbe karanlık beni avutmuyor sadece,
Mülteci ağıtlarla yürekler paralanır.
Sensizlik kulunçlarıyla kıvranırken gece,