Muhittin Alaca Şiirleri - Şair Muhittin ...

Ömrün freni boşalırken kum saatinden,
Kuru laflara karnım tok.
Kim bilir bir serçenin, kelebeğin ömrü,
Ya da tırtılın kozasında durması kadar,
Kısa iken hayat bilmecesi;
Boşa ıskalayacak vakit yok.

Yüreğim kadar yakınsın, ezel kadar uzak,
Törpüledi ömrümüzü sevda yokuşları.
Ayrılık ördü ağını, kurdu yine tuzak;
Nasıl unuturum ruhuma can bakışları?
Aklım firarda, hiç dinmedi kronik sızım,
Sensizim ahu gözlüm, bil ki hâlâ sensizim…

Güz sarısı yüzün hâlâ elemli,
Ayrılığın derin çizgileri var.
Ahu gözlerinde kirpikler nemli,
Yıllar geçtikçe artar hüzün yar!
Sol yanım hâr, yangınlardan kurtulmaz;
Soğutmak istesen de soğutulmaz.

Dalları kırık, boynunu bükmüş,
Kırmızı bir gül kanıyordu.
Nemrut’un volkanı sönmüş,
O, içten içe yanıyordu.
Van Gölü’ne gözlerini dikmiş,
Fırtınalı geçmişini anıyordu.

Kirazlar çiçek açtı Çavuş’um,
Kırlangıçlar yuvasına döndü.
Papatya, nergis koku saçtı Çavuş’um,
Tabiat süslendi, geline döndü.

Börtü-böcek hepsi uyandı,

Daha dün körpecik bir fidandın,
Ne çabuk büyüdün sen, liseli!
Açmamış bir gül gibi tazeydin,
Kocaman bir kız olmuşsun, liseli.

Duydum ki; bana vurulmuşsun.

Başladı, Kırıkhan’da bahar şöleni,
Toplandı; genci, yaşlısı, ileri geleni.
Antakya’sı, Reyhanlı’sı, Belen’i!
Kutlu olsun, Kırıkhan’a bahar şöleni.

Belediye ile Milli Eğitim; birleştirmiş emeklerini.

Gecenin bir vaktinde kalkıp nöbete dururken;
Ayaz gecelerinde Ankara’nın, herkes uykuda.
Sadece silahım arkadaş, sadece silahım sırdaş.
Soğuk mıknatıs gibi insanı çekerken;
Neler gelip geçmez aklımdan, neler?
Geçmiş ve geleceğe ait gerçekler, düşler.

Dilin tatlı, yanakların al,
Uzaklardan bakma, gönlüme dal.
Dilber misin, ay mısın, dudakların bal.
Umut merhemini yarama çal.

Dilime dolandın, yüreğim pare,

Bir yanın Barak çalar, öte yanın Urfa havası;
Bağrından Fırat çağlar, zılgıt tutar Birecik.
Sıra gecelerinde kurulur çiğ köfte sofrası;
İsotun yakar, aşığın ağlar Birecik.

Fırat’a hem ağıtlar yakılır, hem de türküler;