Muharrem Abut Şiirleri - Şair Muharrem Abut

Kanatlarım var artık.
Uçamasam da kanatlarım.
Yerden kesiliyor sanki ayaklarım;
Yere basan onlar değil.
Başım hava da geziyorum yeryüzünü.
Umurumda değil hayat.

Yaşamda her şey bir karşılık bulur kendine.
Su kendine akacak bir yatak,
Kar kendine yağacak bir doruk,
Yürek kendine sığınacak bir yürek!
Tüketen, tükenir.
Dünyaya gelen yaşasa da ölür,

Hiçbir şeyi bilmem ben,
Kendimi bilmekten önce.
Önce kendimi bilirim,
Sonra eli.
Ve bu yüzden hiçbir insan kıymetli değildir,
Kendini bilen insandan önce.

Ne tuhafsınız sevgilim,
Perdelerinizi çekiyorsunuz sizi görmemem için,
Ki gece ya da gündüz demeksizin.
Ve sonra kulaklarımı yırtmak istercesine,
Hatta avazınız çıktığınca bağırıyorsunuz,
“Sizi seviyorum” diye;

Geçip gidiyorum dünya senden,
Çocukluğumu, ilk gençlik yıllarımı
Ve sonra aşklarımı,
Yaşadıklarımı ve yazdıklarımı armağan bırakıp.
Gelmiş, görmüş, yaşamış bulundum üzerinde.
Bir daha gelsem eminim farklı olurdu herşey.

Ait olacaksan bir yüreğe ait olacaksın.
Bir yüreği yaşatacak,
Bir yüreğin, yürek atışlarında arayacaksın yüreğini.
Çok yürek, çok yorar,
Cereyanda bırakır,
Ruhunu hasta eder.

Bilmiyorsun, gittiğinden beri,
Yıldızlara bakmıyorum.
Bilmiyorsun, gittiğinden beri,
Gözyaşlarımı saklıyorum.
Ve sen yoksun diye,
Işıkları da yakmıyorum.

Bazı vedalar zamansız,
Bazı vedalar amansız,
Bazı vedalarsa pervasız,
Bazı vedalarsa, elvedasızdır.
Ama benim bütün vedalarım;
Olması gerektiği anda,

Şimdi sen gittin,
Zannetme ki bende bittin,
Ya da biteceksin
Bitmedin, bitmeyeceksin.
Göğsümün içine saplanan,
Ameliyatı mümkün olmayan

Bu sefer bekleme gel dememi,
Yükseklere kar düşmeden gel.
Düşün Aslı için yanan Kerem’i,
Şakaklarım ak dolmadan gel!

Ellerim titriyor, gözlerim yaş,