Mücahit Karaçınar Şiirleri - Şair Mücahi ...

Kefene sarılmış yüreklerdi
Ne kefen ki kızıllığıyda can tutmuş
Bir gece tüfeklerimiz canlarımız tanklarımız
Üzerimize yürütülmüş
Kafa gövde bacak
Her yandan gülleler

Bilirim sen acının kucağında uyurdun
Sıska sevinçlerin vardı hüznün ise buzdağı
Sen istemezdin gün yüzünde ay görmeyi

Olur olmadık adımlar gezdirdin yanında
Duasız zamanlara boyadın kanatlarını
Yerle gökyüzünde uzanan boşlukta
Ürküttün o masum rüzgarları
Ayak izlerini bırakmadan

Ruha üflenir beş vakit
El dilenir göz döker dil titrek
Kulak bir sesine siniler içten
Duymayan kalmaz
Bütün hücremi
Çağrısı var ezanlarının gönülüme işlemişim

Nutkumu sarmış candan zadeler
Masal gibi bir varmış bir yokmuş
Umut körpe bir kapıda kıyık bekler
Kıydı mumlara dinlemeden alev
Nafile dalların titrek yüzü nafile kalem

Ağlamak anlatabilmektir bazen
Parmaklarımın göz kenarlarında kurduğu bentte
Yıkıp taşabilmektir gözlerinle ellerimden
Yerlere rahmet gibi inen güllelerinle
Yol verebilmektir açılmamış menekşere güllere
Can verebilmektir

Ah uykularımda kaçışan kelebek
Kozasında tırtıl kalbimdeki hareket
Ah çıkacağı olmalı içimdeki alev
Aklımdaki kurşun darbelerinden
Ah cımbızla alınır huzurum
Dilimden düşmeyen besmelem

Bu aksak duman
Gökyüzünün kararan yüzünde bir perde
Ciğerlere kabus akılda mahsen
Derin bir öksürük sinemde
Bu aksak duman
Çocuklarımıza bıraktığımız küflü bir ekmek

Kapımda üç beş tıkırtı
Vurulmuş hasretin demirden tokmaklarla
Göz ucuyla bakıp karanlık bir akşamda
Kaçışıverdi yokluğun rüzgarlarla

Bir çiçekten başlamalı insan sevmeye
Gül karanfil menekşe
İlgisiz sevgisiz kaldığında solan çiçeklerle tanışmalı
Sessiz sedasız gidenlerle boynu bükük
İnsan alışmalı herşeye
Kırılacak kalbe maruz kalmadan