Melek Dalgıç Şiirleri - Şair Melek Dalgıç

Öğretebildim
Artık içimde sadece
Sensizken gülen
Bir çocuk var
Fark ettiğim
Her boşlukta sana koşmuyor oluşum

Uzun soluklu
Şiirler yazamıyorum
Sana mektup misali
Kaleme kağıda dokununca
İçimde küskün kırıklıklar
Tükenmiş bende bütün anlamlar

Sessizliğin yankısı
Bir tınıdan ibaret
Yoksul gecenin koynunda gözler
Direnirken uykuya
Gün yalancı bahara teslim
Anlamsız gelirse

Bir buluta saklanmış
Gülümsüyorsun arada
Gözlerinde menevişler
Güneşinin ışığı
Gözlerimi alıyor
İşte o an unutur oluyorum

Ele avuca sığmaz seni
Gittin
Şiirleri yakıp
Yüreğimin ucu gibi
Şimdi kırık kanatlı
Kuşlar uçabilir mi

Bir hercai gülüş
Kandıramaz beni
Geçti delidolu yıllar
Çocukluk demeli
Her hatanın vardır bir bedeli
Sağa sola baktım ayaz

Yerine kimseyi koyamadığım
Günlerde
Özlemeyi öğrendim
İliklerime kadar
Her yanım sen
Sahipsizim

Bir sabah uyandım
Kalbimi yokladım
Yoktun
Pencereden ansızın
Uçan bir kuş gibi
Uçup gitmiştin

Bir şeyi kaybetmek
Tanıdık olanın
Elimizden kayıp gitmesiyse
Kaybolmaksa tanıdık olanın
Belirmeye başlangıcıdır
Ey mevsimsiz sokakların

Zaman suda bir sarkaç
Akisini gördüğüm
Yağmursuz ıslanmışsın
Yine bu akşam
Gözyaşını sevdiğim
Sesinde buruklukla beraber