Toprak gülünü bıraktı
Aşıklar raksa durdu
Yetime yalnızlığı
Beşikteyken vurdu
Göğe doğan Güneş
Aydınlığını kurdu
Kendinliğin kuytusunda nefes kokar yalnızlığın
Tercihinden elbet değil ısırgan otu değerse.
Yolun başındayken daha kararların gönülle
Hayat için affetmek mi? Yalnızlık mı yaşama?
Tevhidini yaşarken affetmekden gül, ala
Mecnun, aşka dönenler
Seyyah olur gezerler
Dost bağına girenler
Lale, sümbül dererler.
Gönül perdem yırtıldı
Öğrenmek bedelini ödetirken
Yollar tıkanıyor sanki
Ardından tesbihin tanesiyle
Sabır çeken biri var ki...
Mıknatısın uzağında
Şimdi saman inan ki.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!