Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Diyorlar sevgi insandan insana akan yaşam suyu gibi
Suyun pınar olabilmesi için bulması gereken bir kaya dibi
Sevgi pınarının kayası nerede, insanın neresi?
Hemen herkes gösteriyor kalbi
Kalpse nihayetinde bir et parçası
İçinde birkaç odası

Gündemde seçim sonuçları var
Halkın içinde, iki kişiden biri iktidar
Geri kalana artık yerler dar

Al gülüm ver gülüm derken
Horozlar erken öterken

İdealler beni değiştirmiyorsa, ideallerimi mi değiştireyim?

İdeal insanın ulaşmak istediği son nokta
İnsanın gerçekleri, idealle insan arasındaki kör nokta

Görünen köy kılavuz istemiyor

Bir zamanlar
Hikâye dinlemiştim
Karga ile Tilkinin
Aslında sevmem
Böyle hikâyeleri
Çünkü haberi yoktur

Etrafında dolaştım gerçeğin
Yüzleşmeye cesaret edemedim

Döndüm dolaştım deli divane
Hayatım yalanlar üzerine pervane

Kış günü güneşin ısıtacağı nice insan var
Ya güneş yoksa, ya bulut, ya da karanlıklar
Güneş kaybolup ortadan yok olduysa
“Isınacaklar ne olacak? ” en önemli soruysa
Soruya, sorulara kim cevap verir bilinmez ki
Yalnızın, garibanın derdine, kim çare olur ki?

Kara gün dostu hayallerim
Gelip oturdu beynime, doluyor yüzeme sevinçlerim

Dünde hüzün vardı
Bugüne sevinç yağdı
Yarını umutlarım aldı

Bekle
Gelecekle
Yetişmek ne mümkün?
Geleceğe

Yaşa

Bir damla gözyaşı için içim sızlarken
Savaş çığırtkanları gözyaşlarını çoğaltmanın peşindeler

İnsan aklını insana hizmet için kullanacakken
Hırsının kanadına binmiş, çıkarlarının peşindeler

Konser,
Müzikle insanın
Duygu ile maddenin
Birleşerek bütünleştiği
Aynı duygu ve düşüncelerin
Yerden göğe, gökten yere