Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Düşün
Gölgesinde güneş

Hüzün
Ateşinde güneş

Hani dolapçı beygirleri olurdu eskiden
Birinin gözü kapalı, diğerinin gözü açık giden

Gözü açık olan, eğitilmiş, terbiyeden geçirilmiş
Beyni yıkanmış, sanki robot gibi yetiştirilmiş

Kaygan zemin
Hüzünlü vezin
Kendinden emin
Yürüyen benim

İki güne

Dalıp gittim gözlerinin derinliğine
Bana sıcak bir yuva olur mu diye
Halkalar akıp gidiyordu gözlerinde
Kayboldum halkalar içinde
Mavi, siyah, ela, kahve
Rengârenkleriyle

Tanrı der ki,

Ey kulum,
Ben adaleti emrettim
Zulme karşı çık dedim
Emirlerimi bu yönde gönderdim

Kalbi kırık
Kuştu
Uçtu, uçtu, uçtu
Maviliklerde kayboldu

Rüzgârları arkasına aldı

İnsanlığa
Doğallığa
Bulaşan kir

İnsanın kimlik kiri
Arayış, bulamama kendini

Şerefli midir, iyice düşünmelidir insan, her denilen şey, her yapılan iş
Şaibelidir birçok şey, yoktur akıl mantık, olur olmaz yerde batırılır şiş
Şaşkın şaşkın gezinme ortalıkta, olaylar çetin mi çetin, sen ortasında piş
Şüpheyle gezinen tüm düşüncelerinde haklısın, yapmalısın fikirde derpiş

Şıp sevdiler varmış hayatta, sevgiler dedikoduya dönmüş ortalıkta mış, miş

Gülmeyi unutturan
Güldüren boş şeyleri
Getirdiler hayatıma
Görselliğe amade
Güç gösterileriyle
Gevezelikler içinde

Anlatamadım kendimi
Anlamadılar beni
Sarıldım doğruluğa
Uzaktım yalanlara
Doğrularımı yalan
Yanlışlarını doğru saydılar