Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Yüreğim doğayla bütünleştiğinde
Huzur doğuyor bütün benliğime

Uzaklar yakın oluyor gözlerime
Kalpler değiyor sevgiyle kalbime

Gençlik yıllarımda
Okuduğum bir kitapta
İlginç bir hikâye vardı
Afrika’nın ilkel insanları
Yaşadıkları zorluklara
Açlığa ve sefalete

Bayramda çocuklarıyla
Karşılaşıp adını andığım
Bekir Çelik* amcamdan
Dinlediğim harika hikâye
İşte ibret dolu bilgileriyle

Bazen kafam karışıyor
Beni kıranlar mı daha fazla, yoksa kırdıklarım mı?

Hani belki eşit geliyor
Diyelim ki eşit gelse, kendim kendime teselli bulayım mı?

Zamandan kendini kurtarmayanın, geleceğe hazırlanamayacağını düşünüyorum
Zamanın, geçmişin kalıplarıyla insanı tutukladığına inanıyorum

Geçmişin zincirleri, zamanın meydanlarını dolduruyor
Donmuş, dondurulmuş heykeller insanları kalbinden tutukluyor

Ey hayat,
Ey düşünce,
Ey inançlarım...

Özümü kaybettim.
Şeklinde kaldım senin.

Sorunlar bir karış
Çehreler iki karış
Yaşam itiş kakış
Gerçeklere kör bakış

Birileri salladı başı aldı maaşı

Avuçlarımda yanağım
Düşüncelerimde anılarım

Ey inandığım Allah’ım
Kalbime sevgi koyansın
Bana aşkı anlatansın

Çıkardım aklımı gaf dağına
Nazire edercesine Kaf dağına

Sır nedir insana bu dünyada?
Bilinir mi yalanların ortasında?

Adalet iki dudak arasında
Yasalar oynaşıyor parmakların şıkırtısında
İnsaf çıkar kavgasının ortasında
Bekle sen artık aydınlığı karanlıkta

İnsana bak, diyor Allah en adil