Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Kalem tutan ellere, öpülesi eller diye bakarım, yarın güneş doğacak
Kan kırmızısı, sırıtkan gülüşler bitecek, ağlamak yarınlarda yok olacak
Kara bahtıma söz yok, düşlerim, kalbim, aklım, ufkum, yarınım umutla dolacak
Külkedisi masallar yerine, hayatın gerçekleri çiçeklerini açacak

Kinim, öfkem, sen sus artık, kalbime sevgi, saygı, paylaşım değerleri doğdu bak

1. Adım

Eskiden de gözler bozuluyordu
Kimi miyop, kimi hipermetrop oluyordu
Kimi de astigmata yakalanıyordu.
Ama insanlar bilmiyordu

Bak yaşadığımız hayata
Astarı yüzünden pahalı
Ne söylersen kabahate
Yasa farklılıklara kapalı

İnsan kendine yabancılaşırken

Bilim, bilim, diye, diye
Bilim tanrıları oldu niye
Dediler inanma görmediğine
Onları sonradan görsen de
İnandılar kendi kendilerine

Olayları sessizce avucuma aldım
Geçmişi, anı, geleceği seyre daldım
Bütün düşüncelerde gerçekleri aradım

Bencil / çıkarcı / dayatmacı insan
Paylaşımcı / fedakâr / özgürlükçü insan

Ey hayat,
Ey düşünce,
Ey inançlarım...

Özümü kaybettim.
Şeklinde kaldım senin.

Sorunlar bir karış
Çehreler iki karış
Yaşam itiş kakış
Gerçeklere kör bakış

Birileri salladı başı aldı maaşı

Avuçlarımda yanağım
Düşüncelerimde anılarım

Ey inandığım Allah’ım
Kalbime sevgi koyansın
Bana aşkı anlatansın

Adalet iki dudak arasında
Yasalar oynaşıyor parmakların şıkırtısında
İnsaf çıkar kavgasının ortasında
Bekle sen artık aydınlığı karanlıkta

İnsana bak, diyor Allah en adil

Çıkardım aklımı gaf dağına
Nazire edercesine Kaf dağına

Sır nedir insana bu dünyada?
Bilinir mi yalanların ortasında?