Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

İnsanın dünya hayatını
Düşünce/davranışlarını
Fikir, felsefi anlayışını
İnsan aklına, fikrine
Duygusal olarak kalbine
Zorla kabul/yerleştirme

Damla düştü
Yeryüzü gülüştü
Çiçekler açtı
Kokular saçtı
Toprak canlandı
Böcekler kanatlandı

Kavramlar sarhoş olunca
Akıl vurur şuursuzca, tavana
Gözler kararır aydınlıkta
Kalp zifiri karanlıklarda
İnsan şaşırır düzgün yolda

Bir görev düşer
Düşüme, düşünceme
Hayallerime, eylemlerime

Aklımdan, kalbimden
İnancımdan, düşüncemden

Arzular
İhtiraslar
Hayaller
İdealler
Gölgesinde

Korkularımı itiraf etmek
Ne zor şeymiş?
Anladım ki tüm cesaret gösterilerim
Bilinçaltında korkularımın gösterisiymiş

Korku / cesaret arasında

Yağmurlar arkası
Gün ortası
Güneş altı
Deniz havası
Kokular topraksı
İçim burkuluyor

Ah dostum “felsefenin çivisi çıkmış” diyorlar, asla denilenlere aldırma
Aklı kıtlar “dünyanın çivisi çıktı” diyorlar ya, yalan, onlara da inanma
Akıl, mantık, irade, tuş olmuş çıkara, çıkarlar çıkmış Kaf dağına, ayyuka
Asillik, iyilik pazara düşmüş, beş para etmiyor, kelepir mallar, tu kaka

Acele kan aranıyor, şöyle asilinden, bulunmaz Hint kumaşına dönmüş ya

Dinle beni,
Kılı kırk yar
Kendin yaz
Kendin oku

İşte gerçeklerin

Aydınlık gördü beni
Karanlıktaki halimi
Düştü çıplak teni
Duymadı sesini
Boğdu gürültüler
Silahtan yükseldiler