Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Pencereden körfezi seyrediyorum
Hava kapalı, puslu, arkası yağmurlu
Bulut arası güneş, arada bir selam veriyor
Martıların sesi bana kadar gelmiyor
Eskisi gibi yük gemileri de sık görülmüyor
Hafif bir rüzgar çaktırmadan esiyor

Zifiri karanlıkta dolaşırken
Yeni bir günün umutlarıyla
Vaat edilen güzel hayallerden
Ümitlerin kesik karanlığında
Umudu sırtlayıp yürümek
Tutuklanmış düşüncelerde

Çalış, çalış, çalış
Dünya üç beş karış
Bir ucunda sen
Bir ucunda ben
Nereye gidiyor tren?

Bir açık oturum
Ölümler tartışılıyor

Geçirdiğimiz yıl,
Ülkemizde toplam olarak
Normal ölümlerin dışında

Bir gün,
Şimşek çaktı beynimde
Kalbimde fırtınalar koptu
Ortalık karardı birden
Sanki gerçekler kayboldu

Var olmanın bilinci üstüne kafa yormak istedim
Kendi başıma var olmaya bir anlam veremedim
Olmasaydı bilgilerim
Varlıklar hakkında ne bilirdim?

Dün, mikroskoplarım, teleskoplarım yoktu

Bir çocuk vurulmuş yere düşerken
Sanki yaprak düşer gibi seyrettik

İçimiz titremedi
Kalbimiz incinmedi

Kendimi buldum
Bir yolun başında

Baktım yol başına
Bazıları övünüyor
Bazıları dövünüyor

Küçücük bir dünya
İçindeki ben

Büyük bir hülya
Dışındaki ben

Savaşı kutsallaştıran bir dünyada
İnsanları ölüme göndermek isteyenler sırada
Ceplerine girecek üç beş kuruş para

Galiplerin yazdığı tarihler
İnsan öldürenleri kahraman bilirler