Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Yüreğimi titreten
Aklımı oynatan
Bütün değerlerimi
Yerle bir eden
Bir sesle uyandım

Söylemesi ayıp ama
Yolum düştü lokantaya
Şöyle kenara oturdum
Garson geldi buyurun

Önce güzel bir çorba

Yerinden oynarsa
Yer tutup eski yerinde
Bir daha sağlam durmaz derler

Küçüklüğümden beri
Duyduğum söz sürekli

Suya sabuna
Dokun / dokunma

Kir / kirlilik var
Ortada tüm sorunlar

Doğdum / doğdun bir yaşam ortasına
Düştüm / düştün karmakarışık hayata
Gördüm / gördün gerçeklerle yalanları
Duydum / duydum bütün palavraları

Güçlü bir zengin,

Hayalimin resimleri
Hayatımın resimleri

Eşitleniyor düşlerde
Ayrılıyor gerçeklerde

“Şair anadan doğma çıplak dolaşan mıdır?
Ki, satırları gerçeklik adına çırılçıplak olsun?

Her insan kendi onuru içinde elbiseler giyinir
Ve diğer yaratılanlardan insan olarak kendini ayırır'

Dünyayı
Avuçlarıma aldım
Kor gibi yakıyor elimi

İnsan,
Çok şey söyleyebilir

Akşamın alacasında var olmak
Karanlıklar kendini gösterirken
Sabahın müjdeleyicisi olmak
Gökyüzündekileri seyrederken

Umut kayboldu deseler inanma

Sona doğru giderken
Sabah, akşam ve gece
Sürekli aynı çizgide
Sabit hareket ediyorlardı
Sabah doğan güneş akşama
Son turunu tamamlıyordu