Mehmet Çiçek Şiirleri - Şair Mehmet Çiçek

Geçiyor zaman.
Akıyor bir su gibi.
Ne denizler aştı Türk askeri.
Ne engellerle karşılaştı.
Yılmadı! Yıkılmadı.
Yıkmaya çalışanlara inattı

Ağlarım durmadan,
Gecenin birleştiği gündüz ile
Yanar yüreğim,
Ateşin birleştiği güneş ile
Döner dururum etrafımda
Yıldızların bir bir sönüşü ile.

Savaş akıyor göğün merhametsiz ellerinden,
Toplar, mermiler, zehirli kimyasal gazlar…
Can çekişen ellerde, ağlayan minik canlar…
Bir damla süte muhtaç bebecikler eriyor,
Her günün şafağında, bitmeyen karanlıkta…

Yıldızların gizemi altında
Kayboluyor benliğim.
Titrek bedenimin üzerinde
Tutulmayı bekliyor ellerim.
Savaş açmayı bekleyen anılarım
Bekliyor, en köşesinde zihnimin.

Hüzünler çiseliyor karanlığın gölgesinde,
Dertler çoğalıyor bitmeyen mazide,
Anılar savaşıyor zayıf benliğimde,
Ölüm nağmeleri yıkılıyor bedenimde…

Sert bir acı esiyor viranemin penceresinde,

Zalim felek; Doğmadan ağladı gözlerim
Anacığımın yanan dertli karnında…
Daha doğmamış akşamında, yıldızlarımın
Hayatımdaki umutsuzluğun saklı bakışları,
Dökülen gözyaşımın toprağın kanına
Düşen her zerresinde ki, hayallerimin

Hazanın sıcak ezgisi gibi sarıp sarmaladı geceyi
Üşüyen yaprakların renk bahçesi gibi doğdu sinesi
Sessiz bakışların tebessüme itaat ettiği tek simgesi
Ebedi yaşam gibi huzurun eşsiz bekçisi
Yükselen ışığın yarına bıraktığı geleceği
İhsan eyledi mutluluğu damlatan gözleri

Dünya durur da geceler sonsuz,
Sabahlar hep tatlı kalır mı sandın?
Güneşin cansız ışığı hayatı,
Ayın sonsuz rengi...
Yaşamı geri verir mi sandın?

Söyle gökyüzü.
Neden mavi değilsin?
Güneş yerine her sabah karanlık doğar oldu
Neden gökyüzü, neden?
Maviliğini görmeyeli yıllar oldu
Unutuldu unutulacak Maviliğinin kokusu

Atam!
Bir derdim var ki sana
İzin ver anlatayım ayaklarının altında…
Doluyum gözyaşım ile Atam doluyum…
Geleceğin aydınları hapsoldu karanlığa…
Kimi birkaç yıl kimi bir asır…