Mehmet Çiçek Şiirleri - Şair Mehmet Çiçek

Mutluluk
Gözlerde saklı bir sevinç,
Silinen gözyaşı ile biten bir hasret,
Dalında açan bir çiçek,
Başucunda parlayan bir güneş…

Elveda sözcüğü ne kadar uzak dudakların arasına.
Gitme kal, demek ne kadar zor
Gözlerinin içine bakarak.
Belki de arkana dönüp bakmadan bitirmektir aşkı.
Belki de...

Yalnızlığa yol alır bir Deniz...
Saçları, yaşlı gözler misali.
Esaretin gölgesi, karanlık şahın perdesi…
Yalnızlığa yol alır bir Denizin serüveni.

Bulutların demi kara ellerin şiddeti.

Ben kaybetmeye mahkûmum,
Tek tesellim.
Elime aldığım ucu yarı kırık kalemimin
Kâğıda döktüğü dizeleri...
Sessiz oyunların sinsi gölgesi;
Kırılan umudumun bir perdesi…

Gecenin ayazında yatar küçük bir can…
Belki beş yaşında belki de yedisinde…
Kim düşünür ki zalim ayazda; donan,
Yalın ayaklı, çaresiz, zavallı meleğimi…

Saatler geçmiyor alıp verilen her solukta…

Hak, batıl olunca,
Mahkûk'un değeri çalınınca,
Görünmeyen mahmur uzadıkça,
Sûr'a ne gerek var,
Kıhamet kopmuştur bu cihanda.

Çaresizim.
Denizin sert dalgalarına sıkışan,
Kayığımda yol almaya çalışan,
Rüzgârın zalim ellerine bakan,
Ben…

Dizlerim susmuş kalemimin gözlerinde.
Nasıl güleyim ben yokluğunun gölgesine.
Ayrılığın efkârına yenik düştüm ellerinde anne.
Saçların dağıldı, bedenine serpilen kanatlar ile.

Gözlerim yüreğimi titreten acıyla dolu.

İçim param parça, kâğıda döksem öfkemi nafile.
Ne düşen gözyaşı dindirir sitemimin yarasını,
Ne de yüreğime inen acının bitmeyen her zerresi…

İçim param parça ki yanıyor benliğim alev alev
Kalabalığın arasında yalnızım başıboş sokaklarda...

Akşamın uğultusu siner gecenin gözlerine.
Ayazın sert bakışlarında, yatar bir melek…
Belki beş belki altı belki de yedisinde…
Kayıp gülüşünü arar, küçük bir melek…

Fırtınaların kurbanı dert akan denizinde.