Mehmet Çiçek Şiirleri - Şair Mehmet Çiçek

Kim bilir kaç deniz vurdu bizleri
Sarp limanlarda dalgaları ile.
Kim bilir kaç yel esti bizlere
Gölgesine sığındığımız meltem ile.
Ayrılık köhne zamandan ibarettir.
Mazide yaşanan anılar ile.

Güneşler sönüyor avuçların benliğinde,
Sert fırtınalar esiyor aşkların bahçesinde,
Yürekler sallanıyor denizin azabında,
Bir nefes bekliyor umut, yıldızların baharından…

Al rengini aldı bu toprakların zamanında.
Ne canlar döküldü bu vatan uğruna.
Ateş gibi yağdı toplar, namlulular, silahlar…
Yılmadı vatanımız. Yılmadı halkımız.

Özgürlüğümüz içindi savaşımız!

Ağladım anne ağladım.
Bir yanım karanlık, bir yanım hüzün.
Soğuk ay ışığı altında bir sitem.
Neredesin benim meleğim.
Yüreğim kan ağlar.
Sensiz dünya başıma yıkılmaya başlar.

Nedense sadece şiirlerimde nefes alabildiğimi fark ettim.
Şiirlerim neyi anlatıyorsa işte ben o haldeyim.
Bazen dizeler yanıltmasın sizi umutlu bakışlarla.
Karadır gözlerimin benliği...
Umudum pek yoktur deryaların sükûnetinde.
Acılar benim kaderimdir.

Anıları zehrin gölgesinde bırakarak.
Düşüncelerimin esaretiyle yalnız başıma
Kaybettiklerim oldu yalnızlığımda.
Titrek sokak lambalarının gözyaşıydım.
Dudaklarımın arasında kar taneleri.
Başucunda sabahladım beyaz örtü ile.

Güneş sönüyor yavaş yavaş ölümün girdabında.
Baharlar yanıyor, susuz kalmış aşkın azabında.
Ne renkler canlanır, semanın asılı duran bulutlarında
Ne de hayaller umut salar, hayatın biteceği zamanda.

Rengârenk bahçelerde gülmeyi unuttu gözler bir anda.

Hüzün rüzgârlarının altında.
Ayrılık şiirini yazıyorum mısralarıma.
Dökülüyor gözyaşım solmuş dalın yapraklarına.
Bir ağıt yakıyorum kurumuş ağacın altında.

Ne ay parlar nede bir yıldız.

Mateme dönüşen hüzünlerimin gölgesinde.
Ayrılığın efkârı yatar benliğimin sinesinde.
Dertlerimden solan yüreğimin zerresinde,
Kelimelerin oyunu düğümlenir, hasrete…

Resimlerin bakışlarındaki gizli anılar.

Usulca yağıyordu yağmur.
Hayatın tanelerini serperek
Göğün hapsettiği,
Toprağa, suya…
Kaçışıyordu insanlar…
Kimi ıslanmaktan,