Kendi Avucunda Büyüyen Çınar

Kendi avucunda büyümüş koca çınar,
bir bekar odasında, kimsesiz.
Gözleri, duvarlarda kanlı izler—
tek gömlek, tek atlet,
her gece yıkayıp
üstünde oturarak ütülediği.

Günaydın dedikleri de
aynı kaderi yaşadı,
buna yaşamak denirse eğer.
Her gün kalabalıkların içinde
çorap sattı,
satamazsa odası sarsıldı.

Hep şık ve nazik cümleler,
gözlerinde hafif kızarıklık,
içine aktı yaşları,
ama yüzünde tebessüm,
dilinde zerafet.

Bir ömre sığmayan tatları,
tek bir öğünle yudumladı.
Bazen geceleri ağlıyorum,
dedi. “Bu dünyadan
gitmek için yalvarıyorum.”

Ey gövdesi avucunda ezilen çınar,
ne zaman büyüdün,
ne zaman yalnızlaştın?
İnsanlık!
Sesini duymadın mı?
Bütün bu kırıklar,
yıkıklar hep bizden,
ama tek bir kelimeyle yükseldiğinde,
belki bir gün anlayacaklar seni.

Hatice GÜZEN