Hatice Güzen Şiirleri - Şair Hatice Güzen

Konuş…
yoksa düşerim
sessizliğimin derin uçurumuna.

Zaman, kıvrılan gövdesiyle

Gökyüzünü örttüm üstüne
denizi de
aynı kumaştan diktim ikisini

Bir tül gibi inceydi artık dünya

. . .

boş bir kâğıt
asılı duvarda
ne yazıldıysa

Gözlerinde kaybolan denizlerin derinliğinden.
Bir bakışla sarhoş eder,
her an bir başka hikâyeye bürünür.

Sabahları uyanır,
gölgesinde güneş,

Teyze seslendi:
“Gel, kek yaptım.”

Bir dilim aldım.
Tatlı.

hiçbir
kitap
açmasa
kapısını bana mesela

Bazen
sana bakarken
gözlerinin içinden
geçip
kendime düşüyorum

Yedi kıta susar.
Sekizinci uyanır
bir çocuğun uykusunda.

Toprak istemez
kanın adını.

Açılış - Giriş Notu
Bu sergi, bir suskunluğun takvimidir.
Zamanın içinden düşen eşyalarla
bir hafızanın kırıklarını
gün gün teşhir eder
Bakarken sessiz kalanlar için kuruldu.

"Tarih, çoğu zaman unutulmuş çocuk adlarıyla yazılır."
Anonim Tanıklık



---