Ben,
ruhumun çatlağında
yoksul bir çiçek,
kimseler bilmez,
varsıl
açarım.
Gidişin,
söylemeden düşen bir perde.
Belki çoktan gitmiş olanın ardından
geç kalmış bir vedayım,
Son soluğunu verirken,
hangi kelimeyi yutkundun?
Hangi cümle dizildi boğazına,
ama demir gibi sustu dilinde?
Avuçların hâlâ sıcaktı,
Bir gövde, kendi sesine sığınmış
duvarların bile unuttuğu bir odada,
zamanla cilalanmış bir suskunluk,
damla damla içe, bir ağırlık gibi, çöker.
Avuçlarında büyüyen kayın,
gülümseyen bir kuşum
bu sabah
pencerenin kıyısında
kanatlarımda uyanan
sırlı bir his
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!