Kaybetmiş görünsem de
Bu aşkın tek galibi benim
Her doğum sancılıdır derler
Her ölüm sessiz
Her şeyi biliyor olmak da bu kalbin en ağır yükü
Dumanlar yanıltmasın seni
Çıkarsın soylu atlar gibi dağlara
Denize bakan ormanlara
Gözlerinle toplarsın her bir çiçeği
Henüz gölgeleri boylarını geçmeden
Geceye saklanmadan şefkatin, merhametin
Vadilere bakarsın sarp yamaçlardan
Doğumlara erişmiyor artık dualar
Derimin altında işleyen kehribar sancısını dinliyorum
Ebabil kuşları göz ucuna kondu
Uçamazlar, yürüyemezler gayrı
Fıtrat, ölüm hak, öldürmek hak
Duydunuz mu kan vermeye gelen kınalı serçelerin seslerini
Keşke o rüzgâr, o gün koşup tutmasaydı beni
Bu gergedan ağlamasaydı ulu orta
Günbatımlarında sararırdı benim yapraklarım
Tren garlarında unutuldu çiçeklerim
Lakin kim bu taşa kazıdı adının baş harflerini
Salkım söğüt gölgeni kim bozdu
“Ben öteliyim”*
Azad kuşlarını severim
Vadileri birleştiren köprüleri yıkarım
Ben sana hasretim
Başka yokluk nedir bilmem
Her gün yüzlercesi geçer kıyılarımdan
Sen ansızın çıkagelince bir gelinciğin gözlerinden
Ben bir daha dönemedim dağlara
Sonra kokun işledi nefesime ince ince
Bak, bir daha şiir yazamadım geçmişime
Varlıkla yokluğu sınamadım sonraki günlerde
Unuttum sensizken neyim var, neyim yoksa
Eski bir hayattan kalmadır acısı
Yüreğinin en kuytu yerinde filizlenir
Bu yaz da çıkıp gitti aramızdan
Bir yudum çayın buğusuna gizlenmiş
Güzelliğini izleyemeden
Ki bazen bir dağ eğilirdi önümüzde
Birkaç anı ilikledim bugün
Perdelerimin ufka bakmayan
İçe dönük yüzlerine
Bugün bir şiir düştü
Gözbebeklerinin perdesine
Akşamüstü güneşiyle birlikte
Saçlarında parlak renkler dinleniyor
Koyu karanlık ruhuma
Körpe filizler ekiliyor
Göz gözü görmeyen ince bir ışık altında
Seninle karşılaştığımız o ilk kaldırımdan beri
Gün batışı matemini hatırlatan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!