Ayın gölgesinde tükeniyor ağlayan gece
hüzünlerimden kaçıyor kim görse
utanıp saklanıyorum gözlerimden
çevremde dolaşan çürümüş bir karanlık
her yeri kaplayan derin bir sessizlik
evler sokaklar kaldırımlar sokak taşları
Bu gece kente sığamıyorum
içimde doğurgan bir duygu
hoyratça dolaşıyorum
boş bir sokaktan geçiyorum
ayak seslerim karanlığı eziyor
ayaklarım ayak izlerimizi
Gözlerim bana bakıyor üzerimde ıssızlığın örtüsü
kuruyan bir ırmağın sessizliğinde akıyorum gecenin
içinde
kederleri içinde saklayan bir hazan bahçesiyim
kim dokunsa hüzün kokuyor çiçeklerim
kim dokunsa hüzün kokuyor yüreğim
Erken kalktım bu sabah güneşten önce
hiç beklemeden doğdu gün ebesi benim
çocuksu bir sevinçle doldu içerim
kıpır kıpır bir coşkuya kapıldım
pencereleri açtım bir bir perdeleri de
ferah bir serinlik oldu evimin her yerinde
Yüreğimi değiştim yüreğine
yüreğimin her atışı sana
seni yaşıyor
seni yaşatıyor
seni gülüp seni ağlıyor
söküp atma yüreğimi
Anılar kırık düşlere mezar
geceler sonsuza yolcu
derin uykulardayız zamansız
sabahlar kayıplara karışmış
menzilsiz rüyalardayız
bedenim yorgun bitmeyen bu yolda
Yaşatmak ne zor kurumaya başlayan umutsuz bir
çiçeği
güneş ışığı çaresiz kalır çaresiz kalır avuçlarından akan
su
çaresiz kalır soluduğun hava seni doğuran toprak
son çırpınışlarda umutlanırsın biraz daha sarılırsın
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!