İsa Yılmaz Şiirleri - Şair İsa Yılmaz

yorgun camlarda kayıyor damlalar
hayattan ölüme dökülürcesine
bir kelebek telaşıyla akıyorlar
ve gidiyorlar, sessiz usul
hangi çiçeğe hayat verecekler
hangi gemiyi yürütecekler kim bilir

her şeyi ben uydurdum
buketteki çiçekler hiç açmadı
seni beklerken soldurmadım onları
hayaldi yağmurlar
hiç ıslanmadı kaldırımlar
gözlerin hiç ağlamadılar

yağmurdan sonra
nasıl bomboş kalırsa gökyüzü

içimde bir boşluk
ardın sıra büyür de büyür

seslensem duyar mısın, dedi adam
sen yeter ki konuş, dedi kadın

derin bir sessizliğe gömüldü adam
içinden çıkılmaz bir hal aldı zaman
bir korkudan kaçarcasına

su yangını başladı
kavurucu rüzgarlara emanet gözyaşları
alev potalarında eritildi acılar
hasretler, ayrılıklar dökülüyor damla damla
ruhumun nehirleri kızıla boyalı
yer alev, gök alev

rüzgar
hayat sayfalarını
ateşe sürüklüyor
ve çaresiz adam
kan ter içinde
rüzgardan sayfalarını

kumlara yazmışsın adını
dalgalar silmez mi sandın

cesetler üstüne kurduğun tahtını
kimseler yıkmaz mı sandın

kanla yürüyen sarmaşıklar gibi
tüm bedenimi sarıveren
rüya gibisin
gitmeyesin diye uyanmıyorum

denizlerde kaybolan nehirler gibi

desem ki Süveyda aşkı anlatma bana
konuşma öyle uzaktan uzaktan
hadi gel, dur öylece yanımda

desem ki Süveyda güneşi anlatma bana
çoktan söndü ruhumun feneri

suskun adamlar şehri burası
kilit vurulmuş caddelerine
çıkmaz, yazıyor yol tabelalarına
içten içe yaşanıyor burada hayatlar
maskelerin ardında saklanıyor ruhlar
korku filmleri oynuyor karanlık sinamalarda