İlyas Memiş Şiirleri - Şair İlyas Memiş

Onlar bir rüzgâr gibi yerdeydi atlarıyla,
Onlar kartal gibiydi gökte kanatlarıyla.

Onlar bir fırtınaydı, yalçın dağları aşan;
Onlar coşkun ırmaktı, deryalara ulaşan.

Çürümemişse şayet mazluma vicdan sızlar,
Zulmü ancak ve ancak alkışlar vicdansızlar.

Ocak 2013

Ne Kars ne de Iğdır’dan; ülkem Uygur’dan başlar,
Ülküm aşar dağları ta Singapur’dan başlar.

Bitmez Hatay, İzmir’de; Bosna’dan Fas’a uzar,
Sığmaz sığ denizlere, Hint’ten Atlas’a uzar.

Ey paslı ufuklarda parıldayan Taç Mahal.
Ey çağlara taht kurmuş mahzun, utangaç mahal.

Ey hasretle, hicranla harcı yoğrulmuş rüya,
Ey bu yeşil vadide bembeyaz kıraç mahal.

Aşk yoksa bir saltanat, kılıç kından ibaret;
Taht dediğin bir tahta parçasından ibaret.

Ekim 2013

Taş var karışır toza, çiğnenir caddelerde;
Taş var taşar fezaya, taç olur kubbelerde.

Taş var uzar göklere zirveler yüreğinden,
Taş var kanlı saraylar yükselir direğinden.

Ter deyip geçme öyle, bazen bir damlacık ter;
Arzı temizlemeye, zulmü boğmaya yeter.

Ağustos 2013

Toprak en büyük nimet, âleme ibret Hak’tan,
İdrak içindir insan yaratılmış topraktan.
Membasıdır hayatın, meşheridir sanatın;
Mührüdür yeryüzünde ilahi saltanatın.
Ondadır bütün kökler, ondadır renk, koku, tat;
Ondadır kâinatın ardındaki hakikat.

Toprak gibi her varlığa ana ol,
Toprak gibi yaşatmaktan yana ol.

Toprak gibi kökler tutunsun sende,
Toprak gibi gökler açsın gölgende.

Yedi, içti topraktan gözü doymadı yine,
Üstte tatmin olmadı en son girdi içine.

Eylül 2013