İbrahim Yay Şiirleri - Şair İbrahim Yay

Kendimden daha güçlüyüm portremde uzaktan baktığım...
Kendi kendimi gözlemlediğim bir oluşumun içinde duruyorum.
Tekrar ediyor kabuklarımın gölgesinden oluşan her bir yineleme...
Her katmanında daha da güçleniyorum ve beni oluşturuyorum.
Fiilimi destekleyen hareketli bir animasyonum ilerliyor önümde,
Daha hızlıyım kendimden özüme yetişemiyorum bendimde.

Sorulardan çıkıyor anlamları cevapların, görüyorsun ki zahmetsiz,
Göremeyeceğimiz kadar dibimizde, önümüzde hatta içimizde...
Ona ulaşamamamızın sebebi var bir o kadar da haklı kendileri,
Sonucunu gördükçe her şeyin, hatanın başta olduğunu görüyoruz;
Değiştirilemeyecek kadar eski, düzeltilemeyecek kadar büyük...

Bu bir yolculuk, sonu sonundan uzakta duruyor...
Hızlı yaşamanın verdiği imtihanların en büyüğü...
İlerlemek için çabalıyorken istekli veya isteksiz...
Bir adımımız bile her şeyi değiştirebilecekken,
Bin adımınız ile isteklerinizi bile gerçekleştiremediniz.
Kendimi ayırmam sizlerden bir o kadar sizleyken,

Bir gün değerim anlaşılır-anlaşılmaz, yaklaşılır bana yaklaşılmaz.

Sonu olsun bu yazımın ve yüzü olsun anlatmak istediğim konularımın.

Ne derdim var sizlerle ne de sizden kopmak istiyorum bir o kadar.

..."Kime ne"...
Güldürürüm güldürmem...
Severim sevdirmem,
Ne cins insanım,
Kendime söverim ama sövdürmem.

Sen nesin? anlayamayacağım kadar zor musun gerçekten?
Soru sorabiliyorsam en azından sana, seni tanıyabilirim de.
Soyutsun veya bir yerlerde somut duruyorsun da göremiyorum,
Sanmıyorum ki en azından benim kadar farkında değilsin olayın.

Karmaşıklığı bırakalım da biraz öze dönelim, hatta zorlayalım...

Ne adımım büyük ne de kararlarım, yine de ses getiriyor "ben" ağızlarda.
Şimdiye kadar kendi halimdeydim, gerçek bir "ben" lazımmış onlara aslında.
Birisi için de değil kendim için de, yanlış anlaşılan basit bir konu var burada,
Her yaptığım sadece hayatta, öyle olmuş olması gerektiği için gerçekleşiyor...

Güzel olmasını umduğumuz günlerin gölgesinde büyüdük,
Kahrını çektik hep nesli bozuk toplumun çocuklarının.
Gençliğimizde yorulmadan uçsuz bucaksız yollarda yürüdük.
Büyürken daha da yıpranamayacağımızı anladık ansızın.

Bir yağmur daha yağıyor, özledim seni tekrar...
Damlalar dolgun dolgun akıyor bulutlardan.
Görüyorum ortasında kalmışsın tanelerin,
Islağız ikimiz de ama içimize daha işlememiş...

Arıyoruz, belki de dağılmak istiyoruz kendimizce,

Günleri tükettiğim zamanları özlüyorum gençliğimde,
Daha büyüyüp hayatla karşılaşmamışken,
İmrenmek cidden neye ve kime yapılır öğretiyor yaşananlar.
Çok şey öğrenmişim ki içime attıklarımca yaşar oldum.