Hüdai Ülker Şiirleri - Şair Hüdai Ülker

Ayrılırsam İzmir’den,
hüzün kalır geriye.

Konak’tan vapur kalkmaz,
Yıldız’da üç film oynamaz.

Birkaç zeytin ağacım olsun isterim
narlıdere’de, bademler’de.

Onlardan zeytin toplarım,
belki biraz da zeytinyağı çıkar.

Kurumuş ağızları vardır Altınpark sokaklarının.
Sevgiliyi beklerken susuz kalmışlardır yaz aylarında.
Çocukların söylediği şarkılarla dökülür burada yapraklar.
Ve döküntü hatıralar gizlenir sokaklarda, gürültüyle gelir bahar.

Kıvrım kıvrım,
tozlu yollar,
küllenmiş sevdalarımı,
gün yüzüne çıkarır.

Eski bir şarkının,

Kör yeller süpürür gençliğimi.
Koparmak istercesine,
Sığındığım vadiden.
O vadide oysa,
Anılarım büyür.

Yıpranmış gurbetimi
tren dumanı sardı,
kimse rüzgar bağışlamadı.

Yolculuk sarktı gecemden
kimse oralı olmadı.

Kimsesiz bir kentin,
Hüzün veren sokaklarındayım.
Karanlık sırtımda palto gibi,
Islak yüzüm haykırıyor,
Odalarda tutsak olan sevgilere.
Ve rüzgarlı saçların için,

Gurbet bulutların kanlı senin,
güneşim yol bulamaz geçmeye.

Sokağımda kamp kurar hüzün
ve isyan eder yaşantım.

Bakmayın benim,
gösterişli omuzlarıma,
bir meşhurluk yok bende.

Ama istedim mi,
dağların sessizliğini kovarım.

Bir yüzün senin o tepede kaldı,
o tepede şans yankılandı ayaklarında,
bir köy istasyonunun parlayan demirlerinde
senin gidişinin resmi göründü.
senin saçların uykularda büyüdü,
sıcak bir gecede o tepenin rüzgarında ayıldık.