Bazen konuşmak isteyip, konuşamadıklarını susarsın
Susmak istemeyip, konuşmamak için
Konuşmak zorunda kaldığın anlarda
“Peki” olur kurtarıcı kelimenin adı
Anlatsan da konuşsan da anlaşılmayacağını bildiğin
Olan biteni yaşayıp, anlatmaya tahammülün kalmadığı için
Sus be Adam
Söyleme beni sevdiğini
Yüreğim matemlerle boğuşurken
Bir de sen tüketme yüreğimi
Sus be Adam
Yakamozla eş tutma beni
Makineleşmiş dünyanın beklentilerine cevap vereceğim, Teknoloji’nin hızına yetişeceğim diye, insanın tek varlığı olan hayatını feda ediyor olması, bir robot misali tekdüze yaşaması ne garip. Öyle bir kaptırmışız ki kendimizi hayatın rutinliğine, arkadaşlıklar, dostluklar, kardeşlikler ve bir zamanlar anlatılan o yüce, efsanevi aşklar yok olmuş şekilde. Birilerinin bize "bravo" demesi için çalışıp çırpınmak, bu uğurda kendimizi yalnızlaştırmak, gerektiğinde insanları kullanmak ne kadar anlamsız oysa. Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki artık her şeyin sadece ve sadece çalışıp, para kazanıp hayatın stresi ile baş etmeyi öğrenmek olduğunu düşünmeye başlamışız. Tüm amacımız hayatta kalmak için temel gereksinimler olan ekmek, su ya da nefes alabilmek olmuş. Hepimiz biraz daha geçim standartlarımızı yükseltmeye uğraşırken asıl gereksinimiz olan "Aşk’ı bertaraf etmişiz. Halbuki o değil midir insanın içini kıpır kıpır eden. 0 değil midir insanı hayata karşı güçlü kılan. Biz insanoğlu unutkan yaratıklarız. Aşkın da bizi her zaman hayata karşı güçlü kılacağını, onun sayesinde zorluklarla mücadele edebilmeyi öğreneceğimizi, acılara göğüs gerebilme yeteneğine sahip olabileceğimizi unutmuşuz muhteşem duyguyu hayatımızın, daha doğrusu zihnimizin en tozlu tarafına itmişiz. Örümcekler yuva yapmış üzerine ve bizler birer hastalığın pençesine düşmüşüz. Evet hepimiz hasta olmuşuz fakat bununda farkında değiliz. Temel besin ihtiyaçları ile hayatta kalmaya çabalamaktayız. Doğru gayemiz bu ama yanlış tedavi ne zaman doğru sonuç vermiş ki? Hal böyle olunca bizlerde artık sürekli bir şikâyet halinde dilimizde ne oldu bize diyerek kendimizi tüketmekteyiz. Aşkın bizi yeniden şekillendirmesine fırsat vermemişiz. Sonunda hayata adapte olmak, dış dünyaya alışmak, ayak uydurmaya gayret göstermek gibi sorunlar çıkmış meydana. İçine kapanık, yüzleri gülmeyen, her ihtiyacını elindeki teknoloji canavarı ile gidermeye çalışan, kafaları sürekli önde bir nesil yetiştirmeye başlamışız. Yanı başımızda duran, elimizi uzatsak bize kucak açacak olan Aşk’ı görmemek için sıkıca kapatmışsın gözlerimizi. Artık bir kalbe sahip olduğumuzu unutmuş, duygularımızı boş vermiş, yaşantımızda renkler solmuş, anlamsız, boş, yavan bir beden oluverip çıkmışız. Hayatta var oluş sebebimizi unutup, kendimizi makineleşmiş dünyaya adapte etmişiz ve alışmışız bu anormal yaşam tarzına. Aşk olmayan bir hayatta maharetini yitirmiş haliyle. Aslında acıkmak gibi susamak gibi hatta, nefes almak gibi bir ihtiyaçtır aşk yani ister ağaca ister kuşa ister kula ister tanrıya nasıl adlandırsanız adlandırın Hayatta kalabilmek için temel besindir AŞK
HUBAN ASENA ÖZKAN
Kafamda sorular hiç eksilmedi
Hiçbir cevabın tatmin etmedi
Aşk masumiyeti bize yetmedi
Yoruldum bu aşktan terk ettim seni
Durdum bir kuşun kanadında,
Yüreğimden süzülen özlemi seyrettim.
Papatyaların sarı dilinde saklı bir sır gibi
Taze bir baharı tohum tohum içime işledim.
Herkes kendi ortamını kendisi yaratır. Arınmak, insanın kendi elindedir. Rabbimiz kullarını yalnız bırakmamak için sizi size vermiştir. Size en yakın dostunuz yine sizsiniz. İkinci benliğiniz sizin vicdanınızdır. Bu vicdan, bütün canlılardan ayrı bir özellik taşır. Onun ölçüsünde şefkat, merhamet, minnet ve sevgi vardır. Bunlar yaşadığımız toplumun mihenk taşıdır. Bunun dengesi ve hassasiyeti öyle güzel ayarlanmıştır ki; bu ayar bozulunca toplumda bozulur. İnsanoğlunun tercih hakkı vardır ve her insan kendi tercihini kendisi yapar. Kısaca insan kendi yolunu çizer. Bazen yolunu başka bir yolla, başka bir insanla birleştirir. Biz kelimesi iki yolun, iki insanın birleşmesinden türeyen bir kelimedir. Tek kişi veya tek yolla olmadığı gibi ikiden fazla olan kişilerden de biz çıkmaz. Aslında hayat değildir zor olan. İnsanın kendisidir hayatı zorlaştıran. Tüm düşmanlarınız bir araya gelse bizim kendi kendimize yaptığımızı yapamaz. Gerçek olan ise, bir insan bir şeyi yapmak isterse çaresini istemiyorsa bahanesini bulur. Yani demem o ki sizi isteyen yanınızda istemeyen uzağınızda olur. Kendinizi kandırmayın. İnsanların ruh düzeyi, ruhi bunalımların tortusunda gelişir. Başı kanamayan insan yarasını sarmayı beceremez.
Huban Asena Özkan
Geceyi bıçakladı toprağın eski yalanı
Karanlık, göğün çenesinde bir çığlıkla yarıldı,
Beton çiçekler açtı, kökleri kırık,
Zaman cam kırıklarına döküldü
Ve saatler, sütun aralıklarında dondu.
Olmadı, olduramadım
Onlarda oradan iyi akşamlar der
Açılır sonra kalemim yazarım sadece
Düzeltmeden bile hataları
Yazarım sadece
Üstünü örtmediğimiz kederin
Mükafatı üşüyen bedenim
Ocakta yanarken paylaşmanın sevinci
Telgrafın tellerinde oynaşırdı kuşlar
Hangi bilinmezliğin cezasıydı
Hangi kırmızı boyadı mutluluğun kederini
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!