Halime Erva Kılıç Şiirleri - Şair Halime ...

Koza Han Şadırvanı'nın kaç asırlık sürgününden kaçıp da şu benzersiz ordu evleri hizasında nöbetleşe bekleyen gücüklerin, heyecan yüklü yolculuklarında, ayağı yere basan tek bir kahramanı vardı. Hem uçuyor, hem tırmanıyor hem de yürüyebiliyordu. Konuşabilmesi de cabası lâkin belirli makam sahibi gönüllerin kulağına değerdi, sesi. Bu, Süleyman’ın kuşu. Nuh’un yelkenlerinde, yaklaşan tufanın şiddetini izlerken, defalarca tövbe etmiş ve evlatlarına da nasihatlerle karışık hikâyelerini ninni gibi, ilk uyanışlarından itibaren aktarmayı, borç edinmiştir.


Kuşların da atası durumunda olan bu yaşlı, büyük ve kalın kanatlı, uzun bir geçmişe sahip olan, ayaklarında; zaman zaman aldığı yaralardan dolayı, incinmiş, yarık tırnakları bir dağın heyelanındaki çatlaklığı andırıyor. Ne de pörsümüş vücuduyla, usanmadan, gevşeyen hırtlığının sarkıklığında bile, ilâhilerini dinlemeye gelen misafirlerini kıramayıp, çok uzun yolculukların derinliğine inerek, tekrar tekrar aynı ve soluksuz maceralarına dönüveriyor.

Kanatlarından bir kuşun,
Gülüşlerin aktı yağmurlara katışıp

Yıkanmış yeryüzünün,
Aynasını seyredurur
Yazgıyla örülü ip

sabah güneşi hırlatıyor günü
horulduyor insanlar kubbeden evlerde
kuş sürüleri bir yerleşke
medeniyet kurmuş üzerimizde
bas bas bağırıyor ağaran tana
sanırsınız bin büyük ilah olmuş da

Özlemlerimiz var… Milletçe doyamadığımız, en içten dileklerimiz… Özgürlüklerimiz, gökyüzündeki çeşit çeşit kuşlara benzer. Kimimiz kanarya, kimimiz güvercin, kimimiz martı, kimimiz serçe… Akbaba olmayı seçenler dahi var. Şahinler, kral gibi süzülüyor göklerde.

Milletçe hasretini çektiğimiz değerlerimiz var. Hiçbir zaman kaybolmadı, yitirilmedi mertlikler, yiğitlikler… Adına destanlar yazılan, tarihe ismini kazıyan, toprağının kıymetini en iyi bilen, bağımsızlığını kimsenin eline vermeyecek olan koca bir milletiz! Alp’lerden uzanarak, en özel bu günümüze geleniz! Erlik duygusuyla erenlere karışan, Alp_Erenlerdeniz! Önce yaratana köleyiz sonra, vatana bekçiyiz ve asla zulmedene hükümdarlık vermeyiz!

Tevazu’a sarılan, dostça, kardeşçe milletiz! Sonunda kucaklaşan, durmadan kardeşçe öpüşen ve samimice selamlaşan Tek Milletiz!

Hava karardı, yağmur mu yağacak?
Sen deli misin? Bir güneş ki derinden yakacak
Bulutlar siyahîleşen dertleriyle yaklaşıyor
Belli ki yaşlarını, en duru akıtacak
Belki birazdan şimşekler de çakışıp
Gök gürültüsüyle semâyı ağlatacak.

Bu sefer yalnız sana yazıyorum. Dünya meşgalesine dalmış, nereye basacağımı dahi bilmiyorum. Eğer akabiliyorsa gözlerimden yaşlar, bu senin bana bahşettiğin, Rahmetindendir Ya Rabb! Yüreğime sevgi koyduysan bir nedeni vardır, aldıysan benden yine sebebi vardır. Hûma konsun beklerken pencereme, tutamıyorum nefsimi avâreden; Sen Yardım Et Ya Rabb! Bilirim ki senden istenir, dilenir dualar; dualara cevap veren bir tek, Sensin Ya Rabb! Abdestin nuruyla kalkan kıl bedenimi, bulaştırma; kire_toza, Ne Olur Ya Rabb!

Neşeyle, habersiz dolaşırken; bebekken, çocukken nasıl masum kıldıysan; bu masumluğu soldurma Ya Rabb! Bilirim, cevabın var her kelimesine içimden geçenlerin. Bilirim, sebepsiz değil alış_verişlerin. Ben de benim değil, seninim. Can da benim değil, emanetim. Mülk de dünyaya hüküm değil… İstemeden dahi ihtiyaçlara cevap veren, Sensin Ya Rabbi! Hoyratça tüketirken zamanı, şükrü unuttuğumuzda bizi unutmayan sensin Allah(C.C) ’ım. Hele baktım, her zerrede eserlerin, seni zikreder durur ”Hû”larla evren. Genişlettikçe genişleten, büyüttükçe büyüten, yoktan var eden; Sensin Ey Rabbimiz! Evren genişliyor her saniyesinde geçmişin, geleceğe açılıyorken yollar sayamıyoruz da, aklımız ermez buna. Her soruya ışık tutan, cevabın var Kuran’da. Araştırıp da bulan, bulup da okuyan, okuyup da yaşayan kullarına kat ne olur? Ne olur silkele bizleri yalanlardan! Hangi kapıya varsam, kırılıyorum. Hiç kimseye güvenemiyorum. Hayaliyle büyüdüğüm peygamberler yok. Her yerde sen, her gülde Efendimiz var Allah’ım! Selâmıma cevap “Aleykûm_e Selâm Ya Erva” der mi, diyor mu; nûr yüzlü Peygamber? Bilen sensin Allah’ım! Her bir yağmur tanesiyle inen meleklerde “Âmin” diyorken dualara; Kabul eder misin Allah’ım? Şüphesiz en doğruyu, en iyiyi, en güzeli veren, verecek olan sensin. İçimden geçen “Allah”, kelimesine cevabın ne büyük, hissediyorum. Tevekkül sana Ya Rabb! İstiyorum, kulum, bitmiyor dileklerim ve istiyorum. Yalnız senden istiyorum. Elimden geleni yapmalıyım önce, yüzüm olmalı istemeye. Kalp kırmak istemedim ben, sınavım ne büyük,- kırıldım, kırdım da sanırım ama istemeden. Sevgiyi koyan Sensin onun yüreğine de, bildiğin var elbet, aklım ermez. 'Yar sevemedim, zamanı var; önce seni dilerim.' Senden çok sevdi belki, dünyalık nimeti; kaybı bundan değil mi? Sendeyim Rabbim, Allah’ım! Tutuldum kaldım, uyuştum, yoruldum…

Leylası’nı görse de Mecnun; unuttu ya sana varınca. Ben Leylamı bulamadım lâkin seni dilerim. İlâhi! Sana uzanan yollarımı kapatmasın iblis takımı! Unutturmasın yalancı renkleri, renksizliğini dünyanın. Sılalar büyümesin içimizde. Kin kalmasın, karanlık dolmasın yüreğimiz. Her kapının sonunda, bir tek sen varsın. Ama iyi ama kötü, iki yol var önümüzde. Bizleri doğruya çevir, dileyelim seni yürekten… Unutuyorken, kendimizi kaptırıyorken, ne olur hatırlat kendini. Titret ki korkayım, utancımdan; silkineyim, günahlarımdan. Bana seni unutturma Rabbim! Nankör nefse kurban etme, çağrını eriştir ne olur!

Bilemem ki geleceğimi,
Nasibim neyse o geçer elime...
Kaderim neyse kaza'mdır yaşamak;
Acıyı da tatlıyı da...
Öyle sıkkınım ki hayat sana
İsyan etmek ne kadar şeytandansa da

Ömrü bitti defterimin
Son satırları kalemimin
Yeşil dostumun koca dört senesi
Kollarında sakladığı bu defter
Sana sonsuz teşekkürler…

(İşte bu benim Sonbaharım)


Turkuaz bir fidanın gölgesine düşmüş karanlığın
Şimdi elindeyse al rengini bu taze maînin
Ayrılığın çatlaklığında kopamaz mı meyveleri dallarından

HOŞÇA KAL TURUNCU LALE

Ne yapmak gelir ellerinden
Sormak ne çare, yıkılmış birden
Karar bize, hoşça kal…