GÖNüLE HAS Şiiri - Mehmet Gözükara

Beni benden aldı kime götürdü
Sözü hiç çekmesin bir yana gönül
Sevda bahçesinde kaç gül yetirdi
Döndü bülbül gibi divane gönül

Aşkın cephesinde yenilmez ordu
Yârin zülfü ile asılıyordu
Seven ne sebeple ayrılıyordu
Maşukun gelmedi imana gönül

Kirişten çıkınca sevdanın oku
Ayırt edemezsin var ile yok'u
Seven yanacaktır kitabı oku
İtiraz eylemez suzana gönül

Gâh sesi yükselip gâh düşüyorsa
Gâh ateş basıyor gâh üşüyorsa
Kurt kuş etrafına üşüşüyorsa
Sığmıyor demektir zamana gönül

Aşkın karanlığı aydınlatıyor
Kerem'i Mecnun'u ne anlatıyor
Aslı da Leyla da çile satıyor
Nakşolur nazımız destana gönül

Gönlüme direnen n'ideyim aklı
Sevda bir incidir yürekte saklı
Kim demiş hasretlik ölümden farklı
Garkoldu hasretten hicrana gönül

Hayat denen doğum-ölüm arası
Bir türlü kapanmaz gönül yarası
Kar kışta da kalsa Gözükara'sı
Boş ver müpteladır dumana gönül

Çark-ı Devran (sy.51)