Mehmet Gözükara Şiirleri - Şair Mehmet G ...

Açar mektubun koklarım
Yaprak benzer güle nazlım
Kurur çatlar dudaklarım
Bülbül konmaz göle nazlım

Sevgi karşılık mı ister

Kör nefsimin kısmetine
Bu Cihanda ölüm düştü
Resûl Nebi hürmetine
Âşıklara yalım düştü

Dünya devranı gözünde

Karakoç’un ardından…
Takvimlerin 7 Haziran 2012 tarihini gösterdiği gün, iletişim ve haberleşme araçlarının en çok bahsettikleri kişinin –o gün vefat eden- Abdurrahim Karakoç olduğuna şüphe yoktur.
Neden bu kadar emin konuştuğumu sorarsanız, hemen söyleyeyim…
“Abdurrahim Karakoç” ismi herkes için bir anlam ifade ediyor da ondan. Bir insanın sevenlerinin çokluğu, aynı şekilde sevmeyenlerinin de ne denli kalabalık olduğuna işaret eder de ondan...
Bir Anadolu yiğididir Abdurrahim Karakoç … Yiğidin, haksızların ve haksızlıkların hesabını -gücü ölçüsünde- bozacağını, her daim mazlumların ve gariplerin yanında yer alacağını düşündüğünüzde, sanıyorum siz de bu kanaate varmakta fazla zorlanmazsınız.
Karakoç’un vefat haberi sevenlerini hüzne boğmuş; çoğunun görmeden –şiirlerinden- sevdiği hayranlarını ağlatarak Ankara yolunu tutturmuştu. Yola dökülenlerin amacı, 8 Haziran’da Kocatepe Çamii’nden kaldırılacak cenazeye yetişmekti.

Aşkın çile verdi sevgin işkence
Nevbaharın geçti hazanın kaldı
Oysa sendin, sudan ekmekten önce
Ruhuma verdiğin ziyanın kaldı

Kıymetin bilmedin ahtı-âmânın

Sözün Hançer olur deler bağrımı
Benim yüreğimi taştan mı sandın?
Doktor nerden bilsin gönül ağrımı
Ağarır saçlarım yaştan mı sandın?

Gözler buğulanıp sözler tüterdi

Arılar uyanır çiçek filizler
Baharda yeniden saat kurulur
Bunu toprak, ateş, su, hava izler
Kitab-ı kebirde suret kurulur

Köpürür coşkudan suyun dudağı

Doğum çıplak ölüm yalın
Yalnız çile çekmesi var
Beden kocar kurur dalın
Mecbur yaprak dökmesi var

Tasdik olan hakikattir

Sevda dedikleri de akıl bırakmaz başta
Aşkı tarif edemem düşen kalır ataşta

Kim istemez kolunu dolayıp sarmasını
Sabırla bekliyorum bahtın ağarmasını

Bebek beklenirken ölüm tutulsa
Yaş olur gözlerde türkülerimiz
Aldığım haberden dilim tutulsa
Kış olur yüzlerde türkülerimiz

Yakınlık bilinmez uzaklaşmadan

Yangın yeri yürekte, allı-pullu sevdadan
Bir solgun beniz ile bir buruk dudak kaldı
Beklenmedik bir günde hüzün dolu vedadan
Soldu gülün ranası sararan yaprak kaldı

Sindi naza şiveye ayrılığın korkusu