Gökhan Oflazoğlu Şiirleri - Şair Gökhan ...

Bir damlaya köle olurdum, yeter ki
düşsün kayıp zamanlarından, her
yerde onu görürdüm, gelmişim
sesler evreninden, ne dokunduğum
belli, ne sustuğum, göz olmuşum
damlaya, saatsiz katmanlarda.

Doğruluk kırıntıları, her ölümün tek umudu,
toplar canları ölümden bile, zamandan önce,
başında böyle, sonunda gene. Uçup giden belleğin tanıkları, sayfaları çevrilen ömür defterinden sevilene bırakılan hatıra, can veren anahtar göğe, açılan kapıdan giren öte. Söylenmemiş, söylenmeyen senle iç içe, ya da
yanından geçemezsin bile, harcandığın yeryüzünün
uzakta açan gülü, kokusunu duyan senin gibi, dokur
evrenlerin ipliklerini zamanın ötesinde, bir kayıtlı

Çoklu doğumdur bir kadere kavuşmak,
ayrılan yollarda kaybolup, uzaklar
girdabında bakınmak, ışık hüzmelerinde
bulutsu yapılar, ayrığı doyurur, daha
ötesinde ne var, bundan sonrası kabuldür,
yok duvarların arkasında saklı umutlar.

Derdimi ummana döktüm,
dünya verildi elime.
Hayvanlarla, bitkilerle öldüm,
susmalıydım belki de.
İşledim, gözledim
ellerim, gözlerim duymalıydı.

Sen ben diye söyleşmek
çölde can can yeşermektir.

Turan OFLAZOĞLU.

Sen ben diye söyleşsek

Herşeyi söyleyebilen dilim, bugün
söylediğimin, yarın tam aksini
söyleyebilirim, arkadaş ne zenginim.
Kavramlar git gidebildiğin kadar, fikir
sahipliğinden emin; bu kadar çok
yapının içinde kaybolurum, bir gün

Şeyh Galib'e

Sarsıntılar yıksa bile temelleri,
sühan yeniden kurar köprüleri,
bayındır ülkemiz açar gibi.
Daha çok söz anlam katmanlarında

Kapandı kapılar.
Boğulmaktayız ha.

Çöküyor yapılar,
yıkılmaktayız ha.

Derince bak, karanlığı delen ışınlara, köklerin
nereye uzanır, anlarsın sonra.

Zamanı tanıyan kan, köprüdür varolmayana,
orda durur da bakar mısın aldanışa, umuyor
- belki - nin gerçek vatanını, suskunluğun hangi

Biz kalabalıklar arasından
sıyrılıp anlaşılmayan zamanlarda
yolculuk ederdik.

Tınılar, sesler evreninden altın
damlalar gönlü saran, bir alev