Gökhan Oflazoğlu Şiirleri - Şair Gökhan ...

Sonsuz imkanlar denizinde kendini açan,
gün be gün farklılaşır devran, aynı kalıp
özünde, daha nice salınımlarda akıl boğan,
sıçrama burdan, o imkanlar ki nihayetsiz,
insanı destan yapar, ne anlatsan kifayetsiz.
Daha önümüze neler çıkar, bir bir açılılp

Bugün cumartesi yarın pazar,
ben kendi çevrenimde dönenir
dururum. İçimden geçenleri
söylesem gecenin çarmıhında
vurulurum. Kimse zaten dinlemez,
boşuna avunurum. Bir yalan bir

Bir küçük kuşa yazıldım, öyküsü anlatılmaz,
uçup gitti elimden, artık burda durulmaz.
Kayıp düşüyorum yardan, sonrası sorulmaz,
birikmişe tamam, bırakıp kurtulunmaz.
Kuş gene şaşkın açıklarda, dönse, saklı
bedenlerden, bir dokunuşla, uçmuş.

Ben ona hiç küsmedim,
umudumu kesmedim,
gelen günü reddetmedim,
önümdeki yeter bana.

Güldü uzun uzun

Deha zavallı bir haykırış,
insanlar zaman denizinin
çöpleri; savrulur açıklanmamış.
Kader diye burkulur.

Ya bilseydik her şeyi.

Kendi olman zaferse eğer, kendini aşan kendilik
kendi içinde kaybolur birden, belirsizlik uçurumundan
düşüp gözden yiten, uzak bir parıltının içinde gizlenir
yeniden, ne senin alanında, ne başkalık, başkasında
işaret sunar, bir çökeltide ruh çöreklenir, umut yiterken,
yükselir dağlar, aşılmaz belki, manzara muhteşem.

Martılar kanatlanırken
ses bırakırlar.
Uzaklıklar unutur,
ben hatırlarım;
son gidenin çığlığını.
Denizlere düşer yüreği,

Sizlere bir masal anlatsam,
içinde biz de olsak.
Devce büyümek için,
derinlere kök salsak.
Araçlarla aranıp, ellerimizle
bulsak. Herşeyi unutup,

Masum bir hassasiyetin
izini sürdüm yıllarca.
Yoktu ki öyle bir dünya.
Ya bu duygu nerden böyle,
üç beş kişi belki, ya da
geçici bir parıltı belli belirsiz,

Bir tüyle ne işin olur, dağılmış gitmiş, bırak olduğu yerde,
havayla kendine gelmiş, alıp götürsen ne, anlamını bulur,
konduğu yerde, sessizlik içre hafifçe donanımlı, bir tüy
hafifse eğer, şekli büyülenmiş.