Gökhan Oflazoğlu Şiirleri - Şair Gökhan ...

Ufukta kaybolan kuş sürüleri,
süzülür yokluğun derinliklerine.
Çırpınan belirsizlik güç bulur,
yekparedir artık kanat sesleriyle.
Öğüt dinlemeyen eylemimiz,
böyle yapın diyen yapıtları çizer,

Tam bu anda geldi, milyonlarca yıldızla
kaplı gökyüzü, ölümle aksayan yeryüzü.
Üzgün gülümsemeleri varlıkların, bütün
mutsuzluklar, ağlayan gözleri insanların.
Tam doyalım diye sevince, kuşlar bundan
öttü, birden gökyüzü bastı içimize ve

Sen ben gideriz sevgilim
adımız anı bile olmaz
esen rüzgarda.
Hangi özelliğimiz karşılar
bizi o yaban diyarlarda.
Sorulur mu burda yaptıklarımız...?

Bulunduğum yerlerde
topladığım görüntüler,
beynimde nakış nakış.
Çocukluğum, gençliğim,
annemin gülümsemesi
ve daha niceleri.

İnsan ne çok sever
kendini; benim der
küçük de olsa benim.
Mülkiyet böyle başlar,
tabii kavga da....
Suça yazgılıyız o zaman,

İnsan kendinde olmayanı özler.
Olan vardır zaten, devinmez.

Sıkılırız durağanlıktan, uçurum
kenarında bekleriz; bir başdönmesine
özlem. Bilensin isteriz duyularımız.

Uzun bir köprüymüş karanlık
geçmek gerek; ışık da belirir
ucunda varmak gerek.
Yaşam buymuş, acının simyasıyla
mutluluk dermek demek.

Bir hayat çekilip alınsa elinden,
köşeye kıstırılmış bir köpek
gibi öfkeli hala. Bütün aynalar
kırılsa evde birden, yüzün bile
olmasa gezdirdiğin.

Hiçlik, aydınlık bir sabahta,
kuş sesleri ile de gelir.
Vakur, dingin karşıla, olursa
tek zaferin; gönlün tel tel
dağılırkendir. Tek başına odanda,
sen herşeyin içinde, herşey daha

Üzgünüm gün gelip, sözü bırakıp gideceğim.
Hiçbir acım bu denli olmamıştı.
Uygun karşılıklar arandım; yazı, dil, yoksunluk ile
seslendim çöle dönen çevremde, boğacak gündelik
yaşam alımlı salınımlarını dilin. Kuruyor inanın
kelimeler giderek acelemizde. Çocuklar için nasıl