Feyz Kariha Şiirleri - Şair Feyz Kariha

Krem rengi perdeler çekildi geceye
Pürüzsüz bir ışığın gölgesine iliştirildi safran yıldızları
Bine bin katarak ilerlerken hüzün
Mezatsızdı huzur
Dokundukça eksiliyordu…

Ekime ve nisana

İnsan soluyan tüm fıtrata

Yaprak yaprak dökülmüş olmanın sarsılmaz erginliğiyle

Münzevi bir sükût beynimi işliyor
dantelasına kuşlar konuyor, onlar da dilsiz
ötüş yok, cıvıltı hiç yok sadece bir karga kaburgası
balıkçı kazaklar her adamda yakışıklı duruyor
konuşmak
ama konuşmak

-sendeki kafası güzel yaraya kandım zehra-


seninle bir aynanın sırrı gibi bakışmaktayız

Seni isterdim tren gitmez en ücra yere
toprak felsefeye konumlanmış olurdu
bir süzülmek tuttururdum gömleğinin jiletine
adresini bilen râhi kokular gibi...

Ben edebiyattan anlamam… Peş peşe ne 5 şair sayabilirim ne durup düşünmeden 5 kitap…

Edebiyattan anlamam yaptığım bu değil.. Doğduğum bu… Fıtratımı dışlamamak için alıp beni buraya koydular. Daha namuslu, daha ahlaklı dışlamak için alıp buraya attılar… Edebiyat benim, ben edebiyattan anlamam…
Bu taşlık benim yolumsa bir tercih ve çaba değildir ve iyi olmak için gayret diye bir şey yoktur olmuşluğa…

Benim ellerim bunlar, kalem diye yontulmadılar. İşte şu benim acz kalbim, bir kitaptan oyulmadı, kimseye yazmadılar…

AYN

Yalnız bir ağaçtım, orman uzaklardaydı

Direndiğim kadar dileniyordum toprağa

sonra ben gider bir ata sarılırım sen orda yoksundur
ben ata sarılım, bir orman kalkıp kaktüslerinden kalp yapar
yeşile nazır bir cam şahittir buna
bir de akşama varmaya kırılmış bir testi
vay ki ben sabah esintisini görmemiş bir güneştim
esmerleşmiş ruhumun gölgesizliğinde ikindiye varmaya yeltenmiştim….

Ömer, ayağı yere basan kuşlar var
Ömer, bu ağrı buraya çok, bu ağrı buraya çok
Hiç doğmamış acılar yüzünden
Yüzü göğe değmeyen kırıklar var…
Yola giriştiğinde heveskâr narin tüy gibi
Daha ellerinden tutmamıştı bir yokuş

Ve dahi âlimi sapladılar bilinmez bir yolun yokuşuna

Bilmemek ne güzel duruyordu, üstelik biraz da kelebek mayını

Toprağın kaynadığı gezegen nazarında