Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Geceyi geçirdik gündüzün yüzüne
Eceli verdik yaşamın nefesine
Karanlık gebeydi günün ışığına
Zaman hız aldı ulaşacağı sonuna
Noktayı çevirdik dışına
Dış içe döndü oldu bir nokta.

Sevdiğimin hoyrat ellerine,
Bıraktığımda kendimi,
Dağbaşlarının esrikliği,
Bozkırların sert esintisi,
Sarar bedenimi,dolar yüreğime.

Asılı kaldım gecede
Parlayan yıldızın kanadından,
Fırat'ın akan sularına düştü aksim.
İçti beni bir yüreği yaralı....
Ateşledi her hücresini yaşamın...
Ben yandıkça o söndü....

Beyaz saçlarının teline,
İşledin acı kederi.
Sevdiklerinin önüne,
Yol eyledin ömrünü.
Ekin gibi sararıp,
Harman oldun savruldun.

Yüreklerimize mavzer yarası gibi
İşlerken Mayısların,Ekimlerin havası
Omuzlarımızda emeğimizin yüküyle
Bilinçlerimize kazıdık geçmişin şanını.
Ellerimizde 'barış,emek,özgürlük' şiarıyla
Kadını,erkeği,işçisi,memuru elele.

Ellerimle diktiğim fidanım,
Zamansız meyvaya durdun,
Gelen yalancı bahara aldanarak.
Kanatlarımın altına aldım seni.
Kopan kızılca kıyamette,
Esen rüzgarlara,

Zaman tohumlarını öğüten
Koca bir değirmen taşıdır Dünya.
Zembereği kurulan bir saat gibi
Kuruyor kendisini son noktasına kadar,
Sarmallanırken tüm güçler okun ucunda,
Yayından boşalacağı anı bekliyor,

Yağan yağmurlarla yıkadım yüreğimi
Ne keder kaldı,ne hüzün,
Yıllardan sonra dingin
Telaşım yok olmayanlar için.
Olmasın varsın başımı sokacak bir dam.
Yürek ki; sevgiyi üreten,

Kat kat deri gibi,
Soyunursan korku,
Endişe, zaaf,öfke,
Bencillik,çıkar,
Kin, nefret elbiseni,
Kalırsın çırılçıplak.

maviye çalsın bütün gülüşler
yeşile kessin düşler
sarıp sarmalasın ruhumuzu
fırtınaların esintisiyle
sen bende es,ben sende
gidişleri düşünerek yaşarsak korkuyla