Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Öyle kahpedir ki; duygular,
En onulmaz anlarda çıkıverir yoluna.
İhanet kapısını çaldırır yürek vuruşuyla,
Karanlık sularda yüzdürür insanı.

Ağır,sinsi gelen sese kulak ver.

Görünmeyen ressamın elinde,
Etten,kemikten,kandan,
Can verilen bir siluetim.
Nefes,cana üflenince,
Can buldu bu bedende.

Güneyin,doğuda kesiştiği noktada,
Yüreğin kaldıramadığı yükü omuzlayıp,
Bir derin nefesi doldurup ciğerlere,
Yürü dedim kendime.
Bu yıkılışın,yalnızlığın yengi değil.
Bir adım daha at,

Apansız kapın çalarda,karşında bulursan beni,
Sana geldim diye gülümseyerek,
Alırmısın beni içeri.
Düş kırıklıklarını bıraktım ardımda,
Ben senim; bak duruyorum karşında.
Anı yaşayarak katıyorsun canana,

Yaşamın gel-gitlerinde,
Ulaşılabilen bir liman varsa;
Dinginliğe kavuşur yürek.

Her bahar çarpar yüreğim.
Her baharda ıslanır,
Duygu seliyle bedenim.
Beklerim, beklerim, beklerim.
Ben giderken,
Beklediğim yüreği görürüm.

Yürek yangınlarda döner de
Dağların doruğuna oturur.
Ejderha kesilir de zalimin başına
Sevdanın narıyla yana durur.
Kavgalarda; kaçak olmadık.
Kancık pusulara düşeyazdık ta,

Yakar akşam; ateşini,
Alevinde kendini pişirir.
Erenlerin sofrası kurulur,
Aşkın badesi içilir.

Geceye savrulurken külleri,

Zaman devranını sürer,
Toprak doğurur.
Yılkı atlarının yelesinde
Islığını çalar rüzgar.
Heybetiyle yükselen ulu dağlar,
Eteklerinde türküsünü söyler.

On iki mart kara gün,
Emekçinin yüzükoyun
Yerlere yatırılıp,
Egemenlerin tepinmede
Milletin öz çocuklarını
Kullandıkları gündür.