Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Uzanıp dokundum gecenin saçlarına,
Acı,öfkeli,sancılı,
Döllemede aceleyle baharı, rüzgar.
Bulutların dansı vardı,ışıklarıyla;
Renkli halelerle çevriliydi dolunay.
Kendi dilimizce konuşup rüzgarla,

Güne açılan gözlerimdeki pencerede;
Seni seyrederim düşlerde sen gezerken.
Masum gülüşün dudak kıvrımlarında,
Kim bilir nerelere gidersin yüreğinle! ...
Arsız bir çocuk gibi geldiğinde sana,
İzin istedim giriş için yüreğine.

Dilin kemiği yok,
Gırtlak kırk boğum.
Kendini bilmez olursa insan,
Kırk boğumu hesaplamaz,
Olur dilinin kölesi.
Be hey şaşkın! .....

Aç sineni aç ki, gör halimizi.
Ey! Kanıyla bu toprakları sulayan şehidim.
Senin,geçirmediğin,
Ayak bastırmadığın bu toprakları,
Emanet ettiğin evlatların,
Çanakkale boğazı,

Yıldızlara bakar sorarım
Rüzgara veririm kendimi
Karlar yağar başıma yıldız yıldız
Bekler yüreğim uzaktaki canı.
Yürek elim ellerinin içinde
Ben bendekini unutur,

Çığlık çığlığa martıların sesinde sesim
Denizin dalgası gibi dalgalanırım.
Dağ başlarında esen bir fırtına,
Ağaçların boyun eğişindeki iniltiyim,
Yürek çoşar durmadan
Deli bir ırmak akışında akıyor yaşam.

İklimler hüzün mü çağırıyor,
Yaprak dökümü hazandayken,
Umutlarımız daha tükenmemişken
Nereye bu gidiş yoldaşım.....
Karanlığa; güneş ışınlarının kurşununu sıkıp,
Beyinlere kavganın çentiğini açamadık..

Bugün dalgınsın öğretmenim! ...
Gözlerinde bulut gölgesi,
Dudak kıvrımında hüzün,
Çekinirim sana bir şey sormaya.

Gözbebeğim derdin bana,

Kaç adın var?
Kaç rengin?
Kaç şehirde yaşarsın aynı anda?
Yaşam sanma ki bir oyun! ....
Kendin olmaktır asıl sorun..
Akıllı mı,deli mi? ...

Biz hiç yalnız hissetmedik ki kendimizi.
Yağmur olup dost yüreklere aktık,
Çiçeklerin tüm renklerini nakışladık,
Grileşmiş gözlerin unuttuğu yaşama.
Tenimize değen bir damla yağmurun
Ilık bir dokunuşu gibi insanın yaşama,