Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Yüreğim kanıyor!
Ellerimde sıcaklığını,
Kulaklarımda sesini,
Duyumsamamak ihtimaliyle.

Yüreğimdeki,

Hoş geldin! ....
Esrik başımın
Dumanlı zirvesi ıssızlaşır,
Kervansız bozkırda
Yağmalanır can çekişen bedenim.
Çağlayanlar susuz, çöl yazı baharım,

Kaf dağının ardından alıp şansımı,
Kırk yıl gece,gündüz yürüdüm de,
Anka kuşuyla buldum sevda bahçesini.
Renklerin cümbüşü gökkubbenin altında.
Çağlayanların sesi akar hücrelerime.
Rüzgarın şarkısı nağme nağme dolar yüreğe.

Kayarken gökyüzünde bir yıldız,
Yağmur damlaları düşer gönlüme.
Kemanın sesi gibi inler yüreğim.
Ağlamalar,çırpınışlar boşuna,
Gidenler dönüşsüz bir yolda geri gelmez.
Uğurlanışlar sessiz,yaşanmışlar vakur,

Kırılan fidanlar gibi
Asılı kaldı boyunlarınız darağacında.
Sevgi,barış, özğürlük şiarıyla
Deniz,Yusuf,Hüseyin neferlerdiniz.
Mayıslarda çöker yüreğimize acı.
Ekimlerde yeşile durur her bir düşünce.

İnsan! ............
Doğum anındaki çıplaklığına geri dön.
Var mı doğduğunda kadın,erkek ayrımı.
Sadece dünyaya aynı koşullarda,
Aynı haklara sahip olarak gelirsin.
Sen yarattın yer yüzünde ayrılığı,

Umudu ak güvercinlerle uçurdum sana.
Sevgiyi bir kanadına,
Özlemi diğer kanadına yazdım.
Göklerin maviliğine,
Ovaların sararan başak sarısına
Boyayıp düşlerimi,

Issızlığı bozan ay ışığı
Pencereden içeriye ışık saçıyor.
Baktıkça gökyüzüne
Seni görür gibi oluyorum.
Yanımda hissediyorum,
Ve sonra,

Yıkanmış gecenin iliklerime işleyen serinliğinde,
Sessiz soluk alışlarında bulduğumda kendimi,
Saat çeyreği,horoz sesleriyle ilan ediyor.
Baharın sersemleten halindeki durumuyla,
Yorgun bedenim,ruhumla nefeslenip,
Günün ışınlarıyla tekrar uyanmaya,

Ah! umutsuzluk kervanına kattık mı kendimizi
Bir yar gölgesinde koştuğumuz zamanlarda
Tüketirsek yaşam nefesimizi,
Yanılgılardayız,sarar olur yalnızlık bizi.
İstediğimiz bir nefes midir yanımızdaki.
Uzanan el bilir bazı gerçekleri,