Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Bir düşler sofrasına oturupta,
Beni sende yaşamaya başlarken,
Sen yoksun sevdam.
Bırakmıştım ellerimi ellerine,
Tükenmiştim gözlerinde.
Uyanmak vakti diyor sancılar.

Kalkar göçeyler karlı dağlara gönül,
Döner mevlevi,semah dergahına.
Çağlar ırmaklarla sel olur,
Gün vurur erir sulu sepken olur.
Ateşle nara keser,
Yüreğim insanlar arasında.

Gökyüzündeki kayan yıldız gibi,
Yaşamımda görünüp-kayboluyorsan,
Gelip-girme dünyama.
Istıraplarım bana yeter.
Arzuların-bencilliklerin uğruna,
Gönül kapımı çalıyorsan,

Gün o gündür ki yaklaşıyor.
Azgınlaşmış;
Köhnemiş çatıyı yıkmak için.
Korkusunu bastırır;
Kan gölüne çevirerek yatağını.
Üretir insan beyninde,

Beni alacakaranlıkta vurur;
Korkusunda büyütenler hiçliği.
Aydınlığa bakamayan kan emicilerinin,
Darağaçlarını kurup yağladıkları ipte,
Sallandırdıkları ben miyim ki? ....
Doğan günde bilmezler mi;

Ben senin aynan.
Bende görürsün sen kendini.
Duygularını,düşüncelerini.
Bana anlatırken beni,
Sen kendini yansıtırsın.
İyi bak,duy,hisset,

Dokunduk yaşamın incesinden teline.
Kimimiz dört duvar arasında,
Ocak başında.
Kimimiz fabrikada tezgah başında.
Kimimiz öğretmeye çalışır birşeyler,
Okullarda çocuklara.

bu sevda hep sürse
ben hep gelsem
gözlerim aramasa başka diyar
ellerin hep orda kalsa
sıcaklığın bende kalsa
bir masal

Elim ermez,gözüm görmez,
Canımın canı hasretindeyim.
Sitem değil bu kadere,
Canımın canı hasretindeyim.

Aramızda uzar sıra dağlar,

Zaman oyununu oynarken
Bir yürek getirdi bana
Ne sarabilirim,ne ulaşabilirim
Onun için derim
Göz görmeyince gönül katlanırmış
Her acıyı taşır bu yürek