Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Hüzünlere batan gözlerinle,
Küskün gülüşler yayılır dudaklarına.
Ellerinle yoğurduğun çamura,
Yüreğinin şeklini veremez misin?
Bıkkınlık okurum mahzun duruşunda,
Sustukça gömülür,gömüldükçe susarsın içinde,

Sen diyorsun ki bana,
Yıkılmış,bitip-tükenmiş görünüyorsun.
Evet, öyleyim canyoldaşım.
Bak sana can yoldaşım diyorum.
Seni kendimle bir,
Aynı düzeyde buluyorum.

Nevrozlar açar gönlümün baharında,
Gökyüzünden kar iner,
Güneş açar yeniden,
Topraktan buhar yükselir.
Yeni umutlara gebe tan ışımaları.
Çağırır esrikleşen dağların dorukları.

Sırtımı dayayıp duvara gözlerimi kapadım.
Kor parçasının avucumu yakmışçasına,
Yaktı yüreğimi yaşam.
Bir pencere açtım,
Bahar filizini yeşertmek için.
Sen vardın çiçeklerde,

Ilgın ılgın ağarken sevdanın yelleri,
Merhamet et ey yürek,
Salma beni figana.
Çevrelendiğin duvarları bir bir yıkarken,
Örme yeniden alevlerin hicranını.
Sevgi; tanır mı zamanı,kuralı,mekanı?

Bir güneş doğdu günüme,
Zamanın ötesinden gelip,
Silip süpürdü gamı, kederi.
Vazgeçilmeyen olmak istedik bizim için.
Zamanın ötesine geçtik.

Sen gecede gecem bende,
Kaybolur gideriz ayın halesinde.
Sen var olanlar içinde,
Ben yok olanların pençesinde,
Yaşayıp gideriz kendi halimizce.
Uykusuz geçen her gecede,

Dünya; ana rahminden doğar gibi,
Doğduğunda mı,nefes alıp vermeye
Başladın ey İstanbul! ...
Zamanın tozlu sayfalarında geriye gidip,
Dokundum ruhunun en ince noktasına.
Kaç tufan geçmiş,kaç insan nesli yaşamış.

Yüreğimde ateş,avuçlarımda umut,
Tüm hücrelerimde,
Yaşam kavgası var.
Sevda yüklüyüm can dost,
Öfke doluyum.
Damlalarını boşaltmaya hazır,

Toprak; bir tohum daha düştü bağrına.
Kurşunlara hedef olan tohumlar gibi.
Kucağında sakladığın her tohumda,
Karanlığa karşı aydınlığın ışığı var.
Unutma,unutturma onları.