Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Rüzgarları çağırdım.
Baharın meltemini.
Alıp götürsün diye sevgimi,
Uzaktaki sevgiliye.
Kumsalda kum taneciklerinde,
Bıraktığım izlerimce,

Ah sevdiğim anlatabilsem kendimi;
Kadim dinlerden bu yana ne değişti ki!
İsyan içinde su,hava,toprak….
İnsan değil mi ki; elini attığı her şeyi,
Kendi bencilliği uğruna kullandı.
Kan ağlıyor yeryüzü…

Yaralı bir ceylanın ürkekliğinde
Gözlerinin içindeki denize dalıp,
Bulanıklaşan dalgaları sığlaştırıp,
Süzülen her inci tanesine,
Yüreğimdeki sevgiyi katarım.

Belki asiyim,
Eritilmiş maden gibi
Şekil almaya direniyorsa bilincim,
Sevgi cevherini yitirmeme çabamdandır.
Sen hiç gözlerini kapattığında
Dokunabiliyor musun bana?

Bugün; insanların pekte uğramadığı,
Yeşilliğin yeni yeni uyandığı,
Kuş seslerinin cıvıldayıp,
Kır çiçeklerinin kokmaya başladığı,
Yağmurun hafiften çiselediği,
Yerlere gittim hasta halimle.

Doğum ve ölüm; iki kapı.
Sonsuzluktan gelen,sonsuzluğa giden.
Filizlenen bir tohum gibi,
Yaşamaya başlayıp,
Oluruz her birimiz,
Birer yağmur ormanı.

Patlamaya hazır bir volkan gibi
Birikir bedenimde yaşamın tortusu.
Her gün dönümlerinde,
İlle de baharın gelişiyle,
Parçalamak ister her zerresini.
Ve ulaşırım sensizliğin sularına,

Uzak bir kentte de olsam,
Yağmur değil,boranda olsa,
Artık düşmüyorsun yüreğime.
Boşuna çabalama,yıkılan viranede,
Çiçekler açmaz,bülbüller ötmez.

Dışarıda kar, ayaz
İçeride; sensizlik üşütür beni.
Uzar gider,gün geceye kavuşur,
Sağ yanımda hasret,
Sol yanımda yürek sızısı.
Dolar geceye ayın ışığı,

Kan kokuyor memleketimin havası.
Derelerinde kan akıyor,
Toprağında kan ekilip,kan biçiliyor.
İnsanım bir meta değeri kadar etmezken,
Kan akıtılmak için oyunlar oynanıyor.