Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Akan sel sığmaz yatağına,
Alıp götürür önüne kattığını,
Bakmaz kendine kapılanın,
Ne şekline,ne cismine.
Sebebi yağmurun coşkusu,
Sebebi dağların çıplaklığıdır.

Üç mevsimdir yaşanan.
Bir düğün coşkusuyla,
Ölümle,
Öldürülmeye direnen.

Üç mevsimdir yaşanan.

Bazen derinden akan,yaslı,
Bazen delice çağlayan,
Sarıp sarmalayan,
An içinde an,
Zaman içinde zaman
Bir nefeslik can,

Pis bir dünya imiş be gardaş,
Nereye elimi atsam kusmuk bulaşığı,
Nereye kulak versem çakal uluması.

Sen hiç; herşeyi yapabilecekken,
Elin,kolun bağlı oturdun mu?

Renkler cümbüşüdür düşüncelerim
Derya deniz olsam derim bu dünyada
İsterim yaradan dan bilgi hazinesini
Elçi olmak için insanlığa,
Vermek için sevginin canlarına.

Sırtımı yaslayıp yaşlı bir çınara,
Hüznümü sarmalayıp bıraktım toprağa.
Gönlümün şavkı düştü sulara,
İç çekişimle dalgalandı yavaşça.
Yüreğimdeki dayanılmaz ıstırabla,
Alev alev ateş,tutam tutam acı,

Bilirim kendimi;
Çıplak düşlerden, granitleşmiş gerçeğe
Çarpa çarpa kalır başım kan içinde.
Diken diken olur usumun her bir noktası
Yaşamak bu ise....
Çamurunu sıçratmadan batağın,

Ufuktaki çizgi;
Saplanır bir mızrak gibi
Karanlığın bağrına..
Şimşekler çakar beyinlerin kıvrımlarında.
İnsanlığa doğan nurun aydınlığında,
Yürürüz aydın insan olarak....

Yüreğimle geldim sana,
Bedenimi bırak bana.
İnsan sevdasının yükünü,
Taşırım omuzlarımda.
Öyle bir yol ki; yürüdüğüm,
Kıldan ince,kılıçtan keskin.

Öfke damarlarımdaki kanı ateşlerken;
Sabır suyuyla soğuturum yürek yangınını;
Amma velakin inceden bir sızı kalır,
Başım düşer önüme....
İnsan! ....
Kirletmişse ruhunu bir pula,