Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Türkiyem,memleketim insanımla
Bedenimdeki kirli-temiz kan gibi
Akansın.
Varoşlarında yoksulluğun,
Terkedilmişliğin,yalnızlığın.
Metropollerinde gösterişinle,

Ağır ağır geçer zaman
Bilemem ben nerdeyim
Baharda açan kır çiçeği,
Akan su olur yüreğim.
Sonsuz maviliklerde bulut olur
Uçar gelirim kapına

Dağların yabanıllığından,
Yüreğinde çıkınladığını,
Gönder rüzgarlarla bana.
Esintiler ezgini söyler
Korkma! .....
Biraz Asi 'ce çağlar,

Korkuyla hükmetmektense,
Sevgiyle boyun eğerim.
Ne cennetin nimetini ister,
Ne cehennemin narıyla yanarım.

Bilinmeyen zamandan gelen,
Bilinç,beyin,ses,
En küçük hücrene kadar,
Saran atmosfer,
Sevgi enerjisini üreten yüreğim.
Uzat ellerini ellerime,

kimsin sen
nereden geldin mekanıma
zaman seni getirdi bana
bir hesabı mı vardı benle,yoksa senle
geri döner tekrar başa
yeniden geliriz bulunduğumuz yere

Bir çığ gibi düşer,
Ömrümün orta yerine..
Vurgun yemiş gibiyim,
Sevda sürgünüyüm bu yerde.
Bir martının telaşında yüreğim,
Dalgalar gibi gel-gitlerdeyim.

Çıplak ayakla basıp toprağın bağrına,
Ayaklarımı yaktım sıcaklığıyla.
Bir bırakılmışlık kendimi,
Teslim edilmişlik,
O doyulmayan ılıklığa.
Ben de benzemişim biraz toprağa.

Bir yürek vardı,
Yaşamın filizlediği,
Emeğin mayaladığı,
Sevginin yoğurduğu.
Yol uzun,yol dikenli,
Açmazlarla dolu,

Yüreğimi açıp tüm çıplaklığıyla,
Önüne koyuyursam,buna şaşma.
Biliyorum, alışmışız insanların,
Sahte maskeler takarak,
Özünde yokken sevgi,
Çıkar uğruna,