Evren Özcan Şiirleri - Şair Evren Özcan

Yine arka koltuğa oturmuş
Düşlerim kadını
Her günüm biraz daha yokuş
Hala bilmiyorum adını

Bir tesadüf şimşekleri çaksa ömrümüze

Bir bardak çayda yandım.
Dilim tatsız, karanlık gecem.
Neydi o şekerin yokluğu bilmem?
Şeker nedir, bilmedim ki ben!

Yüzüm gülse yağmur yağar,

Hiç düşündün mü sen
Yalnız kalmayı
Hiç düşündün mü sen
Çocuklar gibi tek başına oynamayı

Evren Özcan

Eğer gidersen
Denizler kör olsun
Sana göz diken aylar batsın
Güneşler sönsün
Yemin ederim ki
Dünya dar gelir yüreğime

Vurulan sadece o değil!
Farkına varın.
Vurulan benliğimiz.
Alınan sadece onun canı değil!
Anlayın.
O bizim canımız.

Dışarıyla içeriyi ayıran
Pencereyi araladım bugün
Hazan rüzgarı geldi havadan
Yapraklar tek başına üzgün
Bana benziyordu sanki
Şekilsiz, şemalsiz

Kar yağıyor bugün,
Sensiz, bedensiz bu gün,
Mayhoş sevişmeler var aklımda,
Sen yoksun yine koynumda.
Yalnızım yine aşksız, yorgunca.
Ben bir daha sevemem ki,

Hazır ağlamış iken,
Bir sevinç al, bir de kederden.
Heves kalır kursakta,
Dünya döner, olmasak da.
Varım diye sevinme,
Yoksun, dostum, yoksun zaten.

Birbirimizin başlangıcı olabiliriz
Sen ve ben mutluluğun resmini yapabiliriz
Her an birlikte olmasak bile
Hasreti mutluluk yapabiliriz

Evren Özcan

Günaydın!
Bu sabah kahvaltıda gazetem yoktu,
Peynirler küflenmiş,
Zeytinler buruşmuştu.

Yataktan kalkınca ne el ne yüz yıkadım,