Esat Anık Şiirleri - Şair Esat Anık

Zalimi bırakın gitsin yoluna
Güzellik kirazın alında kalsın.
Ayşe’nin sepeti dursun kolunda
Elmalar, erikler dalında kalsın.

Ağaçlar büyüsün, çiçekler açsın

Yüz verme arsıza pundunu bekler
Ansızın tepene çıkar demişler.
Meyletme kişinin görünüşüne
Hercai hemen de bıkar demişler.

İnsanın iyisi cihana değer

Herkesten gizlenen gönül tahtında
Yıllardır oturan, sen değil misin?
Dünya denilen şu köhne yapıyı
Gözümde bitiren, sen değil misin?

Hâlâ hatırlarım bakıp güllere,

“Dargınım kadere yıllardır yüzüm
Gülmedi” diyorsun, ona yanarım.
“Yazık şu feleğe! Kimse kadrimi
Bilmedi” diyorsun; ona yanarım.

Ben ona yanarım, o bana yanar;

Bana olan sevgin yitti mi yoksa?
Hadi! İtiraf et,unuttun beni.
Bu sevda masalı bitti mi yoksa?
Hadi! İtiraf et,unuttun beni.

Yeminler edip de 'severim' derken,

Sevgide emeğim var, bunu sen de bilirsin.
Kimse diyemez bana; Bu aşkı yıktın! Diye.
Hazîn enkâzımızdan tüten dumanı görüp,
Yalnız kendini değil, O`nu da yaktın! Diye.

Ne aşkıma ne sana; Ne gölgene kıyarım.

Oynadığın oyunda, insan harcamak kolay.
Eğer işin bittiyse, bir köşeye at gitsin.
Başbaşasın kininle, öfkenle yaşa artık;
Ben affettim kurtuldum, seni Allah affetsin.

Yaşlı gözler, hoş sözler; karanlıklara sindi.

Bırakıp gidersen ne olur bilmem!
Belki suizândır, senden sonrası.
Mutluluk elimden süzülüp gider;
Gönlüme zindândır, senden sonrası.

Hasretin âteşi çevreyi sarsa,

Bülbül olup gülün cefasındaki
O hazza ermenin adıdır sevda.
Dönüşünden ümit olmasa bile,
Almadan vermenin adıdır sevda.

Gönül hep arar ya cefa edeni,

TÖVBE

Her türlü mucizene
Hem de göz göre göre
Şahit olurken bile
Tefekkür bilmiyoruz