Eren Çiçek Şiirleri - Şair Eren Çiçek

bilirsiniz işte ironik bir adamım
yani her an ölebilirim
öyleyse şimdiden elveda dünya
sizi seviyorum insanlar...

Yoksa sen de benim gibi yalnız mısın

Eğer buradaysan

Sesimi duyuyorsun demektir

evden çıkıyorum anne
bahçemize düşen yıldızları toplamaya gidiyorum
ceyranlar keserse eğer
mutfağın penceresinden çağırabilirsin beni
kazağımda biriktirdiğim yıldızları getiririm sana
ama şimdi sabah oldu

aşk çürürse eğer kökünden kokuşmaya başlar
aşkın kökü benim doğduğum köydür
derelerinde yüzdüğüm sabırsız akıntıdır
üzerinde süründüğüm toprak
avuçlarımda sımsıkı taşıdığım sır
ne yalan söyleyeyim

gün kurusu sırılsıklam aşık olmuş kuru kayısı kuruduğunda yemişlerin bir gece yarısı ben yine sana aşık olacağım evinizin avlusunda ateşi dibinde uyur dumanların kahpe pususu yıllandığında üzümlerin bir gece yarısı ben yine sarhoş olacağım evinizin avlusunda görmese de gözlerinin deniz mavisi ben yine karşına çıkacağım evinizin avlusunda ben yine hep seni seveceğim Tanrı’nın huzurunda

kaç tane atın var
evrime uğradı bu soru
kaç tane yatın var

ey yalnızlığı öven gereksiz kalabalık
doksan yaşına geldiğinde sana kim bakacak
ey benim içi boş yalnızlığım
bu kadar çok insanların arasında yalnız kalmayı sana kim öğretti ?
ey benim utanç verici rezil yalnızlığım

limanın karşısında

otoyol kenarında

fadime bakkal ayaklarını uzatmış

Ne büküyorsun boynunu

Hatırla geçmiş soyunu

Alacaklar şimdi donunu

parmak uçlarımı bir araya getirip
vurdun bana öğretmenim
öğretmenim öğretmenim
bana ağlamayı öğrettin