Eren Çiçek Şiirleri - Şair Eren Çiçek

bu da bizim gölgemiz
yorgun
ve terli
geç kalmış bir baharın
erken doğan çocuklarıyız biz

bu savaşı kadınların kulakları sağır eden çığlıklarıyla doğurduğu erkek çocuklar çıkardı
kimisi duvar diplerinde sobelendi
kimisi rüzgara yakalanıp acımasızca ebelendi
şimdi o çocuklar dünyanın başını döndürecek kadar çok mutlular
çünkü vuruldular...

portakal kabuğuna parmakların değince

gözlerin turuncu

gözlerin mavi

Şairin kitabı olmaz
Şairin defteri olur

Demokrasi meydanında bir güvercin

Bir de yalnızlığım bekliyor

Soğuktan gözleri titriyor

yine geri geldi martılar
yine balık koktu ellerim
yine bir gün iskelede güneşi seyrederken
yeşil bir yosuna ayağımı basıp
denize düştüm galiba

sülüklerin karnı acıkmış balta girmemiş ormanlarda kırmızı başlıklı adam su içmek için yüce divana domalıyor develer de bir gün susayacak elbet özel sek terör adımlarını kimse duymasın makinaların vardiya değiştirmediğini zıplayarak atla üzerinden sömürünün kanguru gibi çıksın göbeğin kesende çocuğunu taşı kan kardeşi değildir sülükler emir yukarılardan gelmiştir balta girmemiş ormanlardan insanlar da bir gün uyanacak elbet

bir yar sevdim divane desünler
boş gezen biridir avare desünler
kalbimin odalarına bir yer versinler
ey benim sevdiğim nerdesin şimdi
bunca yıl sonra gelmesin şimdi

çocukların kiraz bastıkları yaz mevsiminde ölmek en güzeli olurdu yaşlılığımın canımın istediği yerde durdurmak serseri kalbimi arkama bile bakmadan kendi kıçıma tekme koyabilmek uçurumun kenarında yamacın engebeli bayırını tırmanınca boşluğa bırakabilmek utanmak nedir bilmeyen hislerimi doymasını öğrenmeli üç öğün yemeğe muhtaç midemin arsız haznesi kasılır şimdi öğle vaktine kulaklarını dayayınca hiçbir hırsız çalmaz karnımın uğuldayan zilini kendisi söyler acıkınca çatlar umudum geride sadece kuru ekmek kalır gelmemeliydi dünyaya kemiklerim ya da kırılmalıydı bu tükenmek nedir bilmeyen kalemim su dökmeseniz bile köklerime bitkilerin de canlı olduğunu umursamadan bilmem tanır mısınız o hanımı ormanda bir kadın vardır anasıdır tabiatın bilmem utanır mısınız doğada çıplak kalınca annelerin çığlık attıkları bahar ayında doğmak en güzeli olurdu kundaklığımın yere bile basmadan dokunabilmek toprağın kokusuna bulutların arasından sarkıtabilmek olgunlaşmamış düşüncelerimi konuşmasını öğrenmeli hayatında bir kez olsun sevişmemiş dudaklarım öpüşür şimdi yanaklarını güneşe dayayınca kimse tutmaz elimin aşksız kalmış yerini kendi kendisini alkışlar aşka susayınca süt vermeseniz bile ağzıma bebeklerin de canlı olduğunu umursamadan bilmem tanır mısınız o hanımı ormanda bir kadın vardır anasıdır tabiatın bilmem utanır mısınız doğada çıplak kalınca

Yüzmesini bilmez ellerim

Görmeyi unuttu gözlerim

Ağlayamam