Ensar Cevval Şiirleri - Şair Ensar Cevval

İstanbul sokaklarında gezinirken
göreceğim son yağmur damlaları bunlar
her düşen, düştüğü yerde iz bırakıyor
ben buradayım dercesine..
gözlerime düşen damlalar
kirpiklerimin arasında uyuyorken

Annem ve Babam duaya yöneldikleri zaman
'-Selam sana ey gönüllerin efendisi! - derlerdi,
çocukça bir merakla pencereye koşar
sonra dönüp 'kimse yok ki, gitmiş' derdim.
Babam gülümseyince gönlüm genişlerdi
boynuna atılıp' kim o efendim'? derdim.

Sahil'e yüzü dönük bir tepeyim
koca bir deniz eteklerimde, pusuda
bazen, kıvrımsız bir çarşaf gibi sakin
bazen, hançerini saplamaya hazır hain.
tenime dokunan her hırçın dalga
benden bir şeyler koparmakta denize

Ağaçlar,
insana az çok benzerler
öyle olmasa idi eğer,
kızgınlığımızda hiç söyler miydik
odun gibi adam sözlerini,
ya da iltifatlarımızda

Beş parasız bir adam
Elinde solmuş bir gül
Heyecanla dolaşıyor sokakları
Tek tek bakıyor yüzlere
Uzak, yakın gözlere

Asma yüzünü çocuk
karalar bağlatma yüreğime
bilseydim, karanlıktan bu denli ürktüğünü
bir başına bırakırmıydım hiç sessizliğe
yüreğimin aydınlığı yırtamadıysa karanlığı
güneş olsamda görür müydüm güldüğünü

Öyle mahzun bakma ne olur!
kara bulutları toplama başıma
yağmur damlaları ki üşütür bu mevsimde
bir de sensiz yıldırımlardan çok korkarım
ben senin gülüşünde doğdum
ısındım

İki halim vardır bende aslolan
iki ben var içimde, benden içeri
biri, hüzünlü zamanların
öteki, sevinçli zamanların beni
biri yarım akıllı, koşar sevda peşinde
büyülenir ilk gördüğü yüze;

Bu sabah güneşten evvel açıldı gözlerim
müezzinler salladı bedenimi davudi sesleri ile
'namaz uykudan hayırlıdır' derken dudaklar
gözlerimde nazlanıyordu körolası çapaklar.
Balkona çıkıp seyretmeye başladım sokağı
bir ben esniyordum sabahın mahmurluğunda

Gönlümün yazdan kalma günleri,
kitaplar açıldığında dökülen güller
ayaklarına sarılıp da gittiler ya
o gün kızıla yattı bülbüller
o gün ağıt oldu ninniler
çiçekler boyun büktü dalında