Vuslata hasret gönül ehli
Düzü bilmez hep yokuş çıkar
Aşkın mabedi tek cepheli
Penceresi hicrana bakar...
Geçit vermez gayrı birbirine yabancı
Kırık anahtar, karşımda duran kapı
Bilmem ki şimdi hangi söz daha efsunlu
Hangi kelime anlar paslı kilidin dilinden…
Ey yâr
Kurudu gönlümde çağlayan pınar
Sarardı her yer gelmez bir daha bahar
Oysa ki aşktan beslenirdi kalemim
Şimdi bomboş kağıda bakarken..
Sırayla bir gün hepimiz masal kahramanı olacağız
Bizi anlatırlarken bir varmış bir yokmuş diye başlayacaklar söze…
Ey gönül..
Yârin kapısında eşik kadar yoksa yerin
Neye yarar tüm tapusu senin olsa göğün...
Ne zaman doruklara şiir yazsam
Kendimi uçurumun kenarında bulurum
Rüzgar deli deli esmeye başlar
Uçurtmalara özenir tutsak ruhum…
Muştular salın dosta ele
Otağımıza bayram gele
Dönmeye niyet etmiş o yâr
Karşılarız tuz ekmek ile.......
Ey yâr
Aklımı başımdan aldın alalı
Ben beni kaybettim seni bulalı
Seyyah olup gezdim de vuslat diye
Gördüm ki her aşk firkate ulalı…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!