Risâle-i Sabr u İsyân: Nihal'in Nâlesi
Ey nâzım-ı cefâ, ey sitem-kâr-ı zamân!
Bir lahza teenni et, dinle bu bî-çâre zebân.
Sen ki iki sa’atin sükûtuna tahammül edemezsin,
Şu sinemde yirmi yılın yangınlarıyla nasıl yaşadığımı bilmezsin!
Gözlerinin uçurumlarından düşüp de
tutunduğum her an,
bir “Nihal” isminin sırlı harflerine sarılıyorum.
Nihal’im…
“Nihayet”teki
“Lâm” gibi,
…ve Senle Tamamlanan Dünya
Kalbim,
adını her anışta
bir gül daha açıyor içimde,
Seninle yeşeren her an,
Nihal'im: Aşkın ve Yokluğun İçsel Yolculuğu
1. Sohbet: İçimdeki Çöl
Ey gönül, bilir misin?
İçimizdeki çöl, en hakiki mürşittir.
Nihal’im Risalesi
Bir Aşkın Gölgesinde Sessiz Yolculuk
Bazı anlar vardır,
Nihal’im, seni sevmekle boğmak arasında savrulduğumuz;
Gönlümün defterini okutur mu, söyle Nihal’im?
Yazdırdığın her satıra inanayım mı ben?
Yoksa bu garip gönlüm, senin adını fısıldarken,
Sır kapılarını mı açar, yoksa mat mı eder beni?
Aşk ki hep ateşle, dumanla işler;
Ey “Nihal Hanımefendiciğim”,
senin adını anınca göğsümde gizli bir dergâh uyanır;
bir yanım seni Allah’ın suretinde görür,
bir yanım seni içimdeki en eski yaraya mühürler.
Biz, aynı yazgının iki harfiyiz,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!