Doğan Çeçen Şiirleri - Şair Doğan Çeçen

Bir papatyanın yaprağında kaldı kaderimiz…

Dün gibi düşüyor üzerime anılar,
Film değil bu, yaşanmışlığın ta kendisi…
Kader, iki gönlü farklı sokaklara savurdu,
Biz aynı rüyada, farklı uyanışlara mecburduk.

Şimdi seni seviyorum…
Çünkü gözlerin değil,
Gönlün baktı bana.

Artık suret değil,
Sîretin çağırıyor kalbimi.

(Madımak’a Adanmış Davalar – VII. Şiir)

Gök gürlemedi o gün,
Toprak titremedi,
Ama insanlık çöktü!

Ruhun Bedenle Veda Anı

Bir el uzanır usulca,
Soğuyan tenin üzerine,
Sessizce, korkmadan,
Vedanın ilk sözüdür o dokunuş.

Ey kalemin sahib-i mutlak’ı…
Ben ki, kelimelerle adaleti arayan,
Bir dizeyle mazlumu savunan bir kulum.
Dünya gözüyle ağlayanın,
Ahiret umuduyla dua edenin

Ey kalemin sahib-i mutlak’ı…
Ben ki, kelimelerle adaleti arayan,
Bir dizeyle mazlumu savunan bir kulum.
Dünya gözüyle ağlayanın,
Ahiret umuduyla dua edenin
Adına yazdım,

Her hayatın sonunda,
Açılır gizemli bir kapı,
Korku ve umut arasında,
Bir ruh geçer o eşikten sessizce.

Gece Serisi / 1. Bölüm:

Sonsuzluğa Mühürlenen Aşk

İyi akşamlar gönül dostlarım,
Saat tam yirmi iki…

Ölüm ve sonsuzluk üzerine bir şiir

Bir kalp sustu, evrenin nabzı gibi,
Ne çığlık kaldı geriye, ne vedâ sesi.
Ama bir ışık doğdu o an,
Görünmeyen bir kapı aralandı sessizce.

Ruh yürürken, beden susar

Bir nefesin son yankısı,
Evrende bir dalga gibi dağılırken
Ruh yavaşça ayrıldı bedenden,
Ne acı hissetti, ne korku, ne endişe…