Dinmez Er Şiirleri - Şair Dinmez Er

Deniz uzaklarda
Güneşi göremeyeceksin
Arkana bakmadan gidiyorsan
Dalgaların çağıltısı
Martıların laneti üzerinde
Gözyaşların sahte ve anlamsız

Çelişki


Işığı söndürdüm usulca çektim kapıyı
Sabahın körü
Şafak sökmemişti daha

nar rengine bulanır uykulu sabahlar
düş görmenin aslını görmekten farkı
dışa açılır kapılar, pencereler içe kapalı
uyur gezer gibi dolaştırır tenhaları, beynim
durduruyor dünyayı hani nerede inecekler?
maskeli yüzler el sallıyor, susuyor pencereler

Güz kaçaklarından biriyim
Şiir bahçelerinde beş mevsim
Dolanıp durdum yokluğunda
Ham şiirler topladım ağaçlardan
Sen yakınmalarımın dualarısın
Mabedim, sığınağımsın

Gülüşlerini sakladım abanoz kutularda
Özlemlerimi gönderdim beyaz bulutlara
Sabah serinliğinde mum çiçekleri topladım
Deniz uykudaydı dalgalar rüyaların salıncağında
Dün nar çiçekleriyle süsledim bahçeni…

İçimde muştusuz bir kımıltı var.
Kulaklarımda ırmakların çağıltısı
Benim gecelerim neden uçsuz bucaksız,
Karanlıklar gölgeleri silmeyecek mi?
Hüznün dallarında açan sarmaşık çiçekleri
Yürekleri dağlıyor sardunyaların çığlıkları

Pislik deryası içinde yüzen bir dünya da
Boğazına kadar batmış zavallı insanlık

Emperyal kapitalin “Dört As”ın ellerinde
Aç gözlü, arsız derebeyleri azgın din bezirgânları
Hortumluyor dört çekerli lanet burjuvazi

Sessiz
Devinimsiz
Başın önünde yürüyordun
Ellerin boşlukta
Bir serin rüzgar esti, akşam
Saçların uçuştu

Hüznünde bir rengi vardır elbet
Fakir pencerelerin perdelerinde solar
İçini üşütür bir deli rüzgar
Parça, parça olur gölgelerin düşleri
Sokak lambalarının sarı aydınlığında çoğalır hüzün
Kımıldar içinde aniden zehirli bir sancı

Çok derin bir iç sızısı,
Zamanların kölesi,
Kendisinin yabancısı,
Onunla çoğalınca düşler,
Paramparça oluyor aynalar.